Tweede keer psz

Vanmorgen mocht ons meiske voor de tweede keer naar 'school'.

We praten er veel over met haar en proberen duidelijk te maken dat ze op school leuke dingen doet, mama even naar huis gaat, maar haar ALTIJD weer op komt halen. (of papa natuurlijk) Ze lijkt het elke keer te begrijpen.

Toen we dus vanmorgen vol goede moed naar school gingen, had ik al nog in de auto door dat het vandaag niet zo makkelijk zou zijn om weg te gaan. Al in de auto zei ze namelijk al dat ze weer met me mee naar huis wilde.

Toen ik de klas in liep zag ik ook nog dat er twee andere juffen waren dan vrijdag. Hier baalde ik best wel van! Juist omdat ze al zo eenkennig is en vreselijke verlatingsangst heeft. Natuurlijk kunnen de juffen er niks aan doen, maar toch. ;-)

Ze ging lekker spelen (we waren er op tijd zodat ze even kon wennen voordat ik weg ging) maar toen ze doorhad dat ik weer weg ging begon ze al te huilen.

Ik heb haar nog even een knuffel en een kus gegeven en gezegd dat ik haar straks weer op kwam halen, en een wanhopige blik naar de juf gegooit. Gelukkig pikte ze dit meteen op en kwam naar ons meiske toe lopen. Ik liep naar de deur en hoorde haar hard huilend en luid MAMAAAA roepend achter te me aan komen... De juf pakte haar gelukkig op zag ik door de deur, ik heb even gezwaaid en toen snel de hal in gelopen.

Daar stonden nog een paar moeders en zagen al dat ik het heel moeilijk had. Ze zeiden dat dat heel normaal was, maar de kindjes vaak al stil waren voordat je de deur uit was. Er had een moeder even gekeken en zei dat ze inderdaad al niet meer huilde.

Dat stelde me wat gerust en ben rustig naar huis gegaan. Om de tijd te verdrijven de hele voorraadkast maar eens leeg gehaald en nagekeken, en wat andere dingetjes in huis gedaan.

Toen ik haar weer op kwam halen zat ze bij de stagiaire op schoot. Ze rende natuurlijk huilend naar me toe. Ik vroeg aan de stagiaire hoe het was gegaan. Ze keek heel moeilijk en zei dat het niet zo goed ging. Dat ze heel veel gehuild had en steeds bij haar wilde zijn. Waarop ze ze: 'maar dat kan natuurlijk niet want er zijn nog meer kinderen'. Toen dacht ik wel even ' pardon?' Ze zaten daar met DRIE juffen, en 14 kinderen. Alleen de mijne is net nieuw. Het is toch logisch dat je nieuwe kinderen meer aandacht geeft omdat je een vertrouwensband met ze op moet bouwen? Ik ben zelf ook lerares en heb menig dag met een nieuwe kleuter op schoot gezeten in de klas. Zelfs als ik een klas van 25 in mn eentje had...

Maar goed; ik zou daar niet teveel over oordelen (het gaat nu om MIJN kind dus dan is je gevoel bij zoiets altijd anders natuurlijk ;-) )

Ik hoop dat vrijdag haar 'eigen' juf er weer is, en die er ook gewoon blijft.

Ze ligt nu lekker te slapen en ben ook kapot door alle emoties. Zo moeilijk om te zien dat mn kleine meisje dus zo intens verdrietig is geweest en ik er niet was...

Ik ga wel zeggen dat ik de volgende keer graag heb dat ze even bellen als ze echt de hele tijd huilt.

Begin nu zelfs te twijfelen of we niet hadden moeten wachten tot ze 2,5 was om haar naar de psz te doen... Pffff wat een rotgevoel! Bah... :-(