Schoonvader en ons meisje

Zoals ergens tussen mijn blogs nog afkomstig van mn jane-do profiel weten, heeft mijn schoonvader in juni vorig jaar een zwaar herseninfarct gehad. Hij zit in een revalidatiehuis (komt daar ook niet meer uit) en kan niet meer praten en is rechts verlamd. Ik had het vanmorgen met onze dochter over hem en vroeg of ze nog wel wist dat opa eerst WEL alles kon. Hier kon ze dus niks van terughalen zei ze. Vind dat zo apart. Nou had ze sowieso geen sterke band met deze opa (de eerste jaren van haar leven is ze echt bang voor hem geweest omdat hij altijd luid handenklappend en pratend op haar af liep en haar meteen op wilde tillen waar ze dus ECHT niet van gediend is) dus denk dat dat ook wel meespeeld. En nu? Nu krijgen we haar vrijwel nooit zonder tegenzin mee naar haar opa want hij kan niks! Het enige wat ze leuk vindt is de rolstoel stiekem van zn plek rollen (wat mn schoonvader dan ook wel weer leuk vindt en haar achterna probeerd te steppen) maar na een half uurtje is ze er wel klaar mee! Ik vind het zelf ook moeilijk want weet echt niet wat ik met die man aanmoet. Zonder mn vriend ga ik er sowieso niet heen. Klinkt misschien heel bot maar dan zitten we daar te zitten... En ik denk dat mn dochter wel aanvoelt dat ik me zo voel. Maar ja... ook de schoonvader-schoondochter band was nooit erg sterk. ;) En toch vind ik het naar dat ons lieve meisje haar opa zich nooit als de leuke opa zou kunnen herinneren zoals de oudere kleinkinderen WEL doen. Maar ja... thats life. Voor de uk in de buik zou het nog een stapje anders worden... Maar genoeg hierover! We gaan eens even opstaan! Fijn weekend mede bb'ers