Dag lieve Fred Konijn. We zullen je missen

Sorry, dit gaat een heel lange blog worden over een onderwerp wat velen van jullie niet veel zou kunnen schelen maar ons aan het har ging; ons lieve konijntje.

Pffff wat een rotdag vandaag!!!! Waar het nog zo heerlijk begon (met zn drietjes wakker worden en plannen maken om nog even de stad in te gaan voordat de regen en het onweer los zou barstten) veranderde dat in 1 klap toen ik beneden kwam. Ons konijn zat piepend en snakkend naar adem in zn kooi. Snel eruit gehaald en op de bank gezet om te kijken of ik iets aan hem zag maar ja, wat zou ik moeten zien? Na 10 minuutjes de dierenarts gebeld (spoednummer want ze waren dicht natuurlijk vandaag) en zij dacht dat hij pijn had. Twee weken geleden zijn zn boven en ondertanden namelijk getrokken omdat die uit het niets heel hard waren gegroeid tot 2 keer toe (eerste keer laten bijvijlen en 2e keer maar laten trekken) Ik had nog pijnstillers in huis dus mocht hem meteen een dubbele dosis geven en als het binnen een uur niet beter werd, moest ik weer bellen. Hij werd wel rustiger, maar zn ademhaling veranderde niet. Dus maar weer gebeld. Intussen maar besloten dat vriendlief met ons meisje naar de stad zou gaan (er was ook kinderdisco en ze had haar nieuwe sketchers schoenen met lampjes aan ;) ) en ik zou alleen naar de dierenarts. Hij zei nog dat ik dan daarna wel naar de stad kon komen waarop ik al reageerde door te zeggen dat ik daar dan vast geen behoefte aan had. Ik had al het idee dat dit niet goed zou komen. De vlaggenmast brak ook ineens af en de vlag stortte ter aarde vlak voordat ik met Fred naar de dierenarts reed. Ze wilde hem namelijk heel graag zien want het klonk alles behalve goed. Daar aangekomen dacht ze dat hij een brokje oid klem had zitten in zn longen. Eerst wilde ze me met antibiotica naar huis sturen en hopen dat het hielp. Maar na even dubben en denken leek haar dat toch niet verstandig. Het beestje had hulp nodig anders zou hij stikken. Toch maar die röntgenfoto gemaakt. Er zat geen brokje klem achterin de longen, maar waarschijnlijk zat er iets in zn keel. Er was dus nog een klein beetje hoop. Letterlijk een klein beetje, want ze gaf al aan dat ze dat alleen eruit kon halen door hem in slaap te brengen, maar daar was hij veel te zwak voor nu en zou hij hoogstwaarschijnlijk niet overleven. De andere opties waren hem gewoon laten stikken (wat niet eens in me opkwam!!) of meteen een spuitje geven. Maar ook dat voelde niet goed. Dus dan maar dat roesje. Ik heb hem de hele tijd geaaid en vastgehouden. Hij genoot van zn zuurstofmaskertje. Mondje wijd open en de lucht stroomde naar binnen. Maar toen moest dat af. En moest er in zn keel gekeken worden. Het bijna onvermijdelijke gebeurde. Hij begon te stuiptrekken waarop de dierenarts begon te vloeken en zei dat hij aan het doodgaan was. Ik heb hem stijf vast gehouden totdat hij rustiger werd. Niet gekeken en alleen maar gehuild. Leuk die zwangerschapshormonen op zulke momenten. ;) Gelukkig duurde het niet lang (al duurde het voor mn gevoel minuten lang) en zakte hij vrij snel vredig weg. Doordat hij al in slaap was heeft hij van het stuiptrekken niks gemerkt volgens de dierenarts. Toen hij eenmaal ingeslapen was is ze nog even goed gaan voelen en merkte dat er een flink abces in zn keeltje zat. Zn oogjes stonden open dus vroeg of ze die dicht kon doen. Ze had ze geplakt zodat ze niet meer open zouden gaan. Vooral voor ons meisje heb ik dat laten doen. Toen hij eenmaal ingeslapen was barstte het noodweer los. Heel bijzonder. Eenmaal thuis zaten mn kleine meissie en vriend bij de buren. Al vrij snel kwamen ze thuis. Ik had hem al geappt dat Fred het niet overleefd had maar dat hij nog niks moest zeggen. Ze kwam super vrolijk de kamer binnen want had een nieuw horloge! Toen ik vertelde dat Fred niet meer leefde reageerde ze nauwelijks. Haar opmerking met een blije snoet; Oh dan moeten we hem maar begraven he!! Mag ik helpen???? Eerst de regen maar eens afgewacht. Ze wilde hem nog wel zien. Heeft hem geaaid en kusjes gegeven. De hond zat er ook met zn neus bij in. Die was ook al 2 dagen flink van slag. Waarschijnlijk voelde hij het aan. Fred was een binnenkonijn en had ze vaak samen op de bank zitten. Het waren echte maatjes!! Uiteindelijk was het tijd om Fred te begraven vonden wij. Een diepe kuil op een mooi plekje in de tuin. Ons meisje hielp heel flink mee en leek er weinig om te geven. Totdat het bedtijd was en ze ineens besefte dat dood betekende dat hij niet terug kwam... Ik heb letterlijk een uur met haar liggen huilen en kletsen over hem in bed. Op een gegeven moment zei ze dat ze wou dat ze ook dood was. Dan konden we haar naast Fred begraven en kon ze met hem spelen. Mn hart brak. Ook zei ze dat hij nu buiten woonde. Gelukkig lekker warm in een doos met een dekentje over. :( Nog weer een uur later is ze eindelijk in slaap gevallen tegen me aan. En zo liggen we nog steeds. Deze dag heeft al mn energie opgeslokt. Vreselijk om je huisdier zo te zien liggen en zo'n pijn te zien hebben. Ik heb gejankt voor 10 vandaag dus ben op! Ga zo zelf dus ook maar proberen te slapen. De dierenarts zei nog dat ze het mooi vond dat wij zoveel voor Fred hebben willen doen. Eerst 2 keer met die tanden en nu weer met dit. Dat voor veel mensen een konijn een ondergeschikt dier is aan bijvoorbeeld een hond of kat en weinig voor die beestjes over hebben. Maar Fred was gewoon onze mini hond :P Het was zo'n schat! Hij is 8 jaar geworden uiteindelijk, wat voor een konijn toch wel al bejaard is volgens de dierenarts. We hebben gedaan wat we konden en laten doen wat we konden maar helaas... Ergens toch een bevrijdingsdag voor onze lieve Fred. Een bevrijding van pijn... We zullen je allemaal missen lieve schat. :*