Af

Vanmorgen stond ik bij het grafje van mijn dochter. Het is alweer ruim een jaar geleden dat we haar weer moesten afstaan......wat een jaar hebben we achter de rug......ongelofelijk wat er allemaal is gebeurd......en ook hoe we daar 'doorheen' zijn gekomen. Vandaag was het moment om het grafje 'af' te maken. We hadden een grafmonumentje ontworpen en laten maken. Het is mooi geworden, precies zoals we wilden. Maar nu is het echt af......niets meer wat we voor haar kunnen doen. Dat laatste zei ik tegen mijn man. Zijn reactie was: 'nu kunnen we mooie herinneringen ophalen, en uitkijken naar haar, als we allemaal in de hemel zijn'. Dat is fijn. Maar nooit genoeg. Het grafje is af, maar voor mijn gevoel is het nooit meer echt af. Er blijft altijd een stukje van haar in mijn leven wat niet af is......dat doet pijn. En nu ben ik weer zwanger, 7 weken. Langzaamaan durven we weer hoop te hebben.......maar het voelt heel raar om van een nieuw kindje te (moeten) gaan houden, terwijl ik mijn liefde voor haar niet heb kunnen geven. Maar het bijzondere is dat ik nu wel voel dat ik mijn kleine meisje de rest van mijn leven in m'n hart mag meedragen......en dat er gewoon ruimte is in mijn buik voor een nieuw kindje......dat zijn of haar eigen plekje in mijn hart zal krijgen!!