Op de helft, wat gaat het snel

Wat gaat de tijd snel zoals de titel al zegt.
2016 was het jaar waarin we besloten om aan kinderen te willen beginnen, in begin nog met we zien wel.
Toen niet wetende dat er 3.7 jaar voor nodig zou zijn om onze droom te realiseren.
Er van uitgaan dat het wel gaat lukken, geen een moment gedacht dat er ook een keerzijde kon zijn.
Toen der tijd nooit bij stil gestaan, gewoon simpel weg kwam het niet eens in me op.

Niet wetende wat ons te wachten stond, hoeveel verdriet, pijn, teleurstellingen, hoop, wanhoop maar vooral niet wetende hoe sterk ik was.
Zovaak me zelf als labiel gezien, zwak, maar nu terugkijkend wat ben ik sterk geweest.
Nooit verwacht dat ik dit kon doorstaan zoals ik/wij dit hebben door staan.
Mijn partner die op een andere manier met de situatie om ging, meer vechtlust meer hoop en daar waar nodig trok hij mij omhoog. De miskraam beide op onze eigen manier verwerkt, waar hij het sneller een plekje kon geven dan mij, mij toch de ruimte gaf te rouwen zolang ik nodig had.
Hij kon dat kleine licht puntje zien aan het einde vd tunnel wij worden papa en mama, waar ik hem juist zag doven en dit niet meer zag gebeuren.
We hebben het niet makkelijk gehad, ik ben niet altijd makkelijk geweest maar hij was daar 24/7 ja was er wel eens onbegrip ja zeker.
Hoe ga je samen om met dit terwijl je beide zo anders bent, beide zo anders op dit traject kijkt, en er samen toch voor vechten.

Samen veel praten, lachen, huilen en vooral luisteren naar elkaar en proberen een manier te vinden hoe je samen kan blijven vechten.
Wanneer als de ene op geeft wat gebeurd er dan, dat hebben we altijd open besproken dat dit ook aangegeven mag worden.
Het traject heeft niet alleen mij maar ons samen sterker gemaakt, we weten samen wat we willen en wat belangrijk is.
Wij en vooral ik ben me zo bewust dat het ook allemaal anders had kunnen lopen, lees zo vaak de scenarios waarvan ik dacht daar worden wij 1 van.
Vrouwen in de zelfde situatie als ons nog steeds met lege handen staan, die pijn gaat die ooit weg denk dat het een plekje krijgt maar vergeten doe je het niet.
Het is een wonder, ons wonder waar we veel voor hebben doorstaan en waar we alles voor over hebben.

Morgen alweer op de helft, bizar en zo onwerkelijk dat jij in mij groeit.
Je bent lekker beweeglijk wat alles nog 10000 keer bijzonderder maakt.
Je bent alles meer dan de moeite waard, kan me niet meer voorstellen dat je geen deel van ons uit zou maken.
Jij bent als of het altijd al zo had moeten zijn.

Papa en mama houden van jou 🥰