Helaas, wat een verdriet

Waar ik gisteren een post deed over dat we in verwachting waren is het sprookje geëindigd in helaas wat mijn nachtmerrie was. Alweer een miskraam 😢 tevens vandaag de dag dat onze eerste miskraam 06-10-2019 de uitgerekende data was. Dit verdriet van verlies en onmacht gaat door merg en been, wat was ik even vergeten hoe dit voelde. Gister het aangekondigd aan de familie zoals we met beide zwangerschappen hebben gedaan, dit voelt nu zo enorm dubbel. Gister nog in extase met zijn alle en dan nu met zijn alle overspoeld met emoties. En Mijn hoofd is een explosie van gedachtes, lukt het eindelijk na een heel traject spontaan onverwachts en dan wordt je ons ook zo weer ontnomen. Ik had geen vertrouwen in mijn lichaam, vanaf dat ik wist ik ben zwanger, iets wat ik overigens nooit gedacht nog verwacht had te ervaren.

Ik zat enorm in tweestrijd of ik wel of geen tweede kindje wil door bepaalde dingen uit het verleden deze overschaduwde mijn stille wens. Maar dank je wel lief 🦋 jij hebt me laten voelen dat mijn wens voor een tweede groter is dan mijn gedachtes. Dank je wel dat je mij uitgekozen had om jouw mama te mogen zijn, jammer dat ik je nooit de liefde mag geven die je verdiend net zoals grote zus. We zullen afwachten wat de toekomst brengen gaat, maar kleine frummel wat laat je een spoor van verdriet achter 💔