Bevallingsverhaal (een beetje laat)

Hallo allemaal,

hierbij alsnog mijn bevallingsverhaal.

In de nacht van zondag 15 juli braken mijn vliezen spontaan om 01:00 uur.

Ik probeerde vruchtwater op te vangen en heb 's ochtends de verloskundige opgebeld. Zij kwam kijken en vertelde dat het inderdaad vruchtwater was en stuurde me door naar het ziekenhuis.

In de avond van die zondag 20:00 uur reden we naar het ziekenhuis. Alles was in orde dus we konden weer naar huis. Na 24 uur gebroken vliezen werd ik medisch en overgedragen aan het ziekenhuis. Jason, mijn man en mijn moeder wilden dat het kindje zo snel mogelijk gehaald werd omdat het gevaarlijk is om langdurig met gebroken vliezen rond te lopen. Dit kon niet omdat het maandag heel druk zou worden in het ziekenhuis.

Ikzelf had nog de hoop dat het spontaan op gang zou komen.

maandag 16 juli in de ochtend moesten we weer naar het ziekenhuis voor controle. Weer werden we naar huis gestuurd. In de middag waren zowel Jason als ik zo moe dat we samen een middagdutje gingen doen. Ik voelde een aantal weeen en ging lekker slapen (het deed nog niet zoveel pijn). Na een paar uurtjes slaap werden de weeen iets heviger en kwamen regelmatig. Jason hield het bij met zijn weeenapp (wat hebben we daarom gelachen samen) en toen ze rond de 5 a 3 minuten kwamen en iets langer aanhielden gingen we naar het ziekenhuis +/- 21:30 uur. Ik voelde me heel koud en had ineens verhoging 38 graden. Er was sprake van een infectie en ik moest direct worden ingeleid. Ik liet het over mijzelf heen komen. Jason en mijn moeder hielden alles angstvallig in de gaten! Ook Sarah, mijn zusje was erbij.

Ik kreeg een infuus met antibiotica en de weeen werden opgevoerd. Ik had immers 2.5 cm onsluiting van mijzelf! De uren vlogen voorbij en de weeen werden inderdaad heviger. Na het toucheren bleek dat na al die uren er maar een halve cm bij was gekomen. Ik had 3 cm onsluiting.

Rond een uur of 04:00 uur was ik op en die weeen deden zo pijn. Ik werd ontzettend negatief en zag het niet meer zitten. Mijn voornemen was om het zonder pijnstilling te doen, maar ik wilde nu echt graag een ruggenprik. Die werd gezet (beneden in het ziekenhuis) en ik kwam lachend (lees lachend) de verloskamer binnen. Ik kon zelfs grapjes maken!! Ik voelde namelijk helemaal niets meer, geen pijn, helemaal niets. Kon het mij wat schelen dat er een katheter, een baby monitor en een weeen monitor snoertje in mijn vagina/baarmoeder werden gestopt. Ik vond alles goed!

Ik probeerde een beetje bij te komen en uit te rusten en ondertussen werden de weeen weer opgevoerd. De hartslag van de baby ging heel laag iedere keer wanneer ik een wee had en op aanraden van Jason kwam er iemand kijken. Er moest gelijk actie worden ondernomen. Met een kokertje werd een sneetje op het hoofdje van R. Christine worden gemaakt. Er waren een aantal artsen en een assistent en die assistent deed het op twee keer na verkeerd! Er waren nu twee sneetjes op het hoofd van mijn baby en nog steeds was er niets duidelijk! Gelukkig kwam de arts en die deed het in een keer goed.

Onsluiting was nu al 9 cm en ze wachtten op het randje dat zou verstrijken.

Wat was ik blij dat het bijna zover was. Ondertussen waren de persweeen goed te voelen en ik vond het moeilijk om op te houden. Toen er 10 cm onsluiting was werd er een shift gewisseld en moest de boel worden overgedragen. Ik hield het bijna niet en iedere week deed ik mijn best om de drang op te houden. Toen ik eindelijk mocht persen rond 09:00 uur op dinsdag 17 juli 2012 (onze trouwdag) was ik zo ontzettend moe dat ik bijna geen vordering maakte. Ik zag het hoofdje (via de spiegel) en moest doorzetten, maar toch is besloten om er een vacuum bij te halen. Om 09:46 uur is R. Christine geboren. En omdat zij ook een infectie zou hebben mocht ze maar even bij mij blijven. Daarna werd ze gebracht naar de afdeling Neonatologie. Daar heeft ze 7 dagen gelegen met antibiotica. Achteraf bleek dat zij en ik beiden geen infectie hadden en dat alles dus eigenlijk prefentief werd gegeven.

Al met al ben ik dankbaar voor R. Christine en vond het wel heel heftig, maar het is goed gekomen.

De verpleging in het ziekenhuis hebben voor haar en voor mij heel goed gezorgd.