Helaas...

Afgelopen zaterdag is het bloedverlies wat meer geworden en het werd het hele weekend niet meer minder, dus ik was erg bang voor de uitslag van de echo bij het verloskundig echoscopie-centrum.
De echoscopiste zag het al vrijwel direct: nergens iets te bekennen. Er zat nog wel wat bloed in mijn baarmoeder, maar eigenlijk was ik al bijna helemaal schoon. Dat had ik natuurlijk niet gehoopt, maar helaas wel al verwacht. Ze zag verder niets bijzonders in mijn baarmoeder, dus dat is ook fijn om te weten. Ze heeft nog even naar de eierstokken gekeken en we zagen een aantal goede eitjes zitten. Dat was erg fijn om te zien en ze legde uit, dat de kans groot is dat het nu weer snel raak is, aangezien er nog HCG in mijn lichaam zal zitten en er gezonde eitjes aanwezig zijn. Ze adviseerde me om mijn gevoel nu even eerst de tijd en ruimte te geven en daarna de draad weer op de pakken. Dat was een goed advies, maar ik moest een uurtje later alweer op mijn werk zijn. Ik heb haar met een lach bedankt voor het onderzoek en de informatie en erbij gezegd dat ik zonder haar tot begin januari in onzekerheid had gezeten (eerder kon ik in het ziekenhuis niet terecht). Vervolgens zijn mijn vriend en ik naar zijn praktijkruimte gelopen (verderop in hetzelfde gebouw), waar ik even mijn emoties heb laten gaan. Vervolgens heb ik gelijk de afspraak met moeders voor moeders afgebeld, de verloskundige ingelicht en mijn vader en zijn vriendin een berichtje gestuurd. Mijn vader belde direct om me moed in te spreken. Helaas had ik het berichtje niet privé naar hem gestuurd, maar in een groepsgesprek met ook mijn zus, mijn broertje en zijn vriendin. OEPS! Zonder de voorinformatie was mijn berichtje niet erg duidelijk, maar mijn zus wilde natuurlijk wel weten wat er aan de hand was. Die ga ik zo dus maar even bellen.
Op mijn werk was het gelukkig druk en ik heb de collega met wie ik aan het werk was, verteld wat er aan de hand was. Ze vond het heel tof dat ik toch was komen werken en zei gelijk dat we alles gewoon op ons gemakje zouden doen en dat ik het maar moest zeggen als ik toch nog naar huis wilde.

Nu even een rustige avond op de bank. Misschien nog wat tranen, maar ik ben het al wel aan het omzetten naar moed om de volgende ronde in te gaan. Zodra ik twee dagen geen bloed meet verlies, kan ik opnieuw gaan tellen en kunnen we aan de slag. Tot die tijd lekker veel gezellige afleiding tijdens kerst en oud en nieuw, met mensen die van niets weten en dus ook niets kunnen vragen. Heerlijk!

Vanmorgen hebben we het volgende besloten: 2014 wordt ons jaar!