Hallo wereld

Een uitgesteld bericht, gezien de omstandigheden.

Op dinsdag 10-3 om 03:16 is B.ram geboren. Hij woog 3588 gram en was 48cm.

Op maandag 9-3 begonnen rond het middaguur mijn weeën. Ze waren niet heel regelmatig, maar om 17:00 vond ik het toch tijd om eens te bellen. Ik kon ze nog prima opvangen, dus haast had ik niet. De vk mocht van mij rustig nog eten en van 18u tot 20u haar spreekuur doen.

Om 20:30 was ze er. We hebben even het verloop van de weeën tot dat moment besproken en toen gingen we naar boven om te kijken of er al ontsluiting was. Ik vertelde haar over mijn moeder die bij haar eerste bevalling na een nacht flinke weeën nog maar 3cm had.

De vk voelde eens. Toen dacht ze even na en voelde voor de zekerheid nog eens. Vervolgens zei ze met enige aarzeling dat ik 9cm ontsluiting had en dat ze niet wist of ze nog wel naar her ASZ durfde. Ik wilde heel graag poliklinisch bevallen, mijn vliezen waren nog intact en ik had geen persdrang, dus we besloten toch te gaan. Het is ook maar 5min rijden.

In het zh heeft ze mijn vliezen doorgeprikt en toen bleek dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Ik kreeg twee banden om mijn buik, om onze hartslagen in de gaten te houden. De kleine was er relaxed onder.

Mijn besef van tijd is vanaf dat moment verdwenen. Ik kon geen klok zien.

Ik moest overgedragen worden aan de gynaecoloog (co-assistent), maar de vk bleef erbij. Dat wilde ik graag.

Ik kreeg persdrang toen ik nog net geen 10cm had, dus flink wegpuffen. Elke wee deed vooral pijn in mijn onderbuik. Die pijn bleef ook tussen de weeën sterk aanwezig.
Na 30min persen moest ik spugen. Daarna waren de weeën ineens bijna helemaal weg.
Ik kreeg opwekkers, maar dat gaf alleen meer pijn. Geen persdrang. Ondanks dat mijn lijf niet meehielp, moest ik persen, wetende dat ik mezelf daarmee extra pijn bezorgde.

Omdat B.ram niet zakte en ik uitgeput raakte, werd rond 2u een meer ervaren gynaecoloog uit zijn bed gebeld. Hij kwam, voelde, hoorde en zag mijn staat en besloot tot vacuüm. Zou dat niet werken, dan werd het een keizersnede. De kleine had nog steeds een prima hartslag.

B.ram lag als sterrenkijker en nog steeds te hoog. Combineer dat met een lijf dat niet meeperst en het resultaat is een erg pijnlijke vacuümverlossing met 4x trekken en draaien en trekken... pijnbestrijding kreeg ik niet, omdat het daar simpelweg te laat voor was.

Toen lag B.ram op mijn borst. Wat een opluchting! De pijn in mijn buik (waar hij dus vast zat) was gelijk verdwenen. Van de knip had ik niks gemerkt en het hechten viel ook wel mee.

Alles ging goed met B.ram, tot we een uur of 3 later een rare bobbel zagen in zijn hals. Ik vond ook dat hij wat raar ademde. Alsof hij bij elke uitademing drukte. Hij werd even meegenomen voor een foto. Mijn man ging mee. Gelukkig was mijn tijdsbesef nog steeds ver te zoeken, want onderweg naar de foto ging hij hard achteruit en ze zijn zo'n 2,5 uur bezig geweest met stabiliseren, maar toen ze mij kwamen halen om hem te zien, voelde dat als 10 min later.

B.ram bleek een klaplong te hebben. Dit kan zichzelf herstellen, maar hij moest daarvoor naar het Sophia in Rotterdam. Ik mocht daar gelukkig ook heen.

Van dinsdag tot vrijdag zijn we in het Sophia geweest. Mijn man moest elke avond terug naar huis. Al die slangetjes in je kindje... gelukkig kon er elke dag iets af. Vrijdag konden we terug naar Dordt, waar papa ook op mijn kamer kon slapen.

Uiteindelijk mochten we afgelopen woensdag 18-3 naar huis. Nu pas kunnen we elkaar echt leren kennen. Mijn herstel kost veel energie, mede doordat ik een dikke week mezelf voorbij heb gelopen, en de borstvoeding loopt ook nog niet helemaal lekker. Ik ben nog vaak emotioneel en erg moe, maar ik ben blij dat B.ram het heeft gered en er niks aan overhoudt.

We waren hem bijna kwijt. Dat besefte ik me pas na een paar dagen toen mijn man vertelde van het stabiliseren en ik merk dat ik nu snel overstuur raak als hij huilt en me zorgen maak als hij een persend geluid maakt bij het ademen. Gelukkig kan mijn man er beter mee omgaan.


Nu gaan we op zoek naar zijn ritme en onze draai. Het is nog erg wennen allemaal, maar we komen er samen wel. We hebben ook nog wat uitgestelde kraamzorg kunnen krijgen en degene die dat doet, is echt onze rots in de branding. Ik zou niet weten wat we zonder haar hadden gemoeten!