Week #34

En toen brak week #34 aan.
Ik weet niet of ik dit geestelijk noch lichamelijk nog erg lang volhoud.
Op goede dagen is het echt heerlijk, dan trappelt de baby lekker, rommel ik wat aan in huis.
Maar dat zijn maar 2 van de 7 dagen!

De overige 5 zit ik in paniek omdat de baby zo rustig is, doen mijn opgezwollen ledematen pijn dat het lijkt alsof ze mijn gewrichten ook aantasten, maak ik me extreme zorgen over van alles en nog wat!
Belletje naar het ziekenhuis, dan mag ik langskomen en ga ik aan de CTG en wordt mijn bloeddruk gemeten. Conclusie is altijd:
'baby doet het goed en u maakt het ook prima, ja uw bloeddruk is wát aan de hoge kant, maar daar maken we ons geen zorgen om. Fijne dag verder'
En dat uitstapje heeft me dan 3 uur gekost en ben 2 dagen bezig om op adem te komen en dan begint de paniek van voor af aan!

Ik trek het niet meer! Geestelijk niet maar ook lichamelijk niet meer! Ik wil alleen maar op de bank liggen en de baby uitbroeden tot het sterk genoeg is dat het buiten mijn buik het gewoon goed doet!
En weet je wat?! Dat ga ik nu gewoon doen ook! Een paar serie's bingen en de baby uitbroeden!

Oh kleine Lieveling! Je zult best wel wat van mijn stress meekrijgen en dat spijt me!
Ik wil het liefst een zo zorgeloos huisje voor je, waar je je op je gemak kunt voelen. Het lijkt misschien alsof ik het niet leuk vind met jou, maar geloof me: ik vind het heerlijk met jou! Ik geniet van je getrappel, van het synchroonhikken, van elke draai die je maakt!
Ookal trek ik het lichamelijk en geestelijk niet meer, ik kan me ook niet voorstellen dat ik je over een week of 6 - 7 moet delen!
Ik ben zo onwijs stapelgek op jou! Echt zo stapelgek! Je bent alles voor mij! Jij en jouw papa < 3. Ik kan niet zonder jullie.