Met de schrik vrij...

Vorige week zaterdagnacht had ik bloedverlies, de zondag ben ik toen naar het ziekenhuis gegaan voor een controleecho. Deze was toen helemaal goed. Woensdag nog een beetje roze wcpapiertje na het plassen, maar hier niet echt aandacht aan gegeven. Ik dacht dat ik donderdag voor controle en echo moest. Gisteravond nog flink opgeruimd en toen om een uur of een gaan slapen. Om twee uur werd ik wakker van vochtigheid in mijn bed, bleek bloed te zijn en niet zo'n beetje. Vriendlief wakker gemaakt en hij deed het licht aan, ik bleek in een enorme plas bloed te liggen. Snel wat handdoeken gepakt. Toen het ziekenhuis gebeld, spoedeisende hulp, ze vroegen of ik langs kon komen voor controle of ik niet teveel bloed had verloren. Toen ik op wou staan werd ik zo duizelig en misselijk dat ik de ambulance heb gebeld. Deze waren er snel en hebben me meegenomen naar het ziekenhuis. Daar hebben ze alles gecheckt, bloeddruk, ijzer bleek in orde te zijn.

Toen de echo. Ik verwachtte helemaal dat er niets meer te zien zou zijn, maar toen kwam er een babietje in beeld. Ik dacht dan is er tenminste nog een! Toen bleek de ander er ook nog gewoon te zijn en beiden met kloppend hart!!!! De arts was een beetje vervelend, want hij vond dat ik niet met de ambulance had hoeven komen, omdat dat heel duur is. Ook dacht hij dat het waarschijnlijk niet zoveel bloed was, maar misschien met urine gemengd. Dat kon helemaal niet, want ik had een uur ervoor nog geplast. Bovendien heb ik vandaag de lakens en het papier nog gecheckt, het was echt vreselijk veel! Mijn matras is helemaal verpest. De gyno heeft meteen een uitstrijkje gemaakt (ivm mijn bmhk vorig jaar) en een kweekje gemaakt. Toen mocht ik weer naar huis. Ik begrijp echt niet waarom ik zoveel bloed heb verloren en ik hoop dat ze me morgen meer kunnen vertellen. Ook verlies ik nog steeds beetjes bloed.

Ik was volledig verbluft!!!! Nadat ik zo wakker was geworden en het ziekenhuis gebeld had, was ik er bijna van overtuigd dat het echt mis was en dat ik een miskraam had.We zijn daarom maar even rustig de stad doorgereden op zoek naar croissantjes, want ik voelde mij nog zo raar en moest er niet aan denken om al te slapen. Uiteindelijk gevonden en om 6.30 waren we weer thuis. Toen geslapen tot 13.00 en weer naar het ziekenhuis. Bleek dat mijn afspraak pas morgen was, ik had me in de dag vergist. Daarna de hele middag lekker in de tuin in de schaduw gelegen om wat uit te rusten.

De arts zei vannacht wel dat ik het gewoon aan de kinderen kon vertellen, want dat de kans dat het mis zou gaan nu wel heel klein is. Dus dat heb ik vanmiddag gedaan. Ze vonden het gelukkig allebei heel erg leuk en waren heel lief en blij! Zoals mijn vriend zei voor elk kind een babietje. Ik heb ze wel gezegd dat er altijd nog iets fout kan gaan. Ze zijn er nog niet uit of het nu meisjes of jongens moeten worden. Ze weten dat het in elk geval geen meisje/jongen zal worden.

Gelukkig is er vandaag ook een vriendin langs geweest, die spontaan heeft geholpen met eten maken voor ons allemaal. Morgen dan toch controle (nekplooimeting) en eind van de dag vieren we onze verjaardag. Dat wil ik ondanks dat ik nu heel moe ben wel door laten gaan. Als mensen dan vragen of ik zwanger ben, willen we het ze vanaf nu ook vertellen. Wel zo handig, want het wordt steeds zichtbaarder...