Helaas
Even nog een update. Vorige week donderdag had ik weer controle. 24 weken! De echo was goed, de baby was goed gegroeid, nu al rond de 500 gram. Helaas had ik het gevoel weer vruchtwater te hebben verloren, dus heb extra geinformeerd hoe het stond met het vruchtwater. Dit leek lager te zijn 2.7. Omdat ik dat vreemd vond heeft de echoscopiste me naar de verloskundige in het ziekenhuis doorgestuurd, na overleg heeft de arts besloten dat ik in het ziekenhuis moest blijven ter controle.
De volgende dag kwamen de artsen vertellen dat ik of vruchtwater verloor van mijn overgebleven kindje, of dat het kindje te weinig placenta had, waardoor hij te weinig vruchtwater aanmaakte. Dit laatste hoopten ze voor me, want daar kon het kindje lang mee door groeien. Mocht het toch vruchtwater zijn, dan zou ik binnen een paar dagen kunnen bevallen.
Dit leek me vreemd, want ik voelde me verder goed en ik had van het andere kindje ook al veel vruchtwater verloren en nooit weeen gekregen.
Toch kreeg ik weeen om kwart voor zes. Eerst dacht ik dat het darmkrampen waren, maar het waren wel weeen, want na een uurtje slapen kwamen ze net zo hard weer terug. Na overleg door de artsen, kreeg ik weeen remmers toegediend, en kreeg ik een longrijpingsprikje. Geen probleem dacht ik, maar om half elf vond ik mezelf toch wel warm. Na controle bleek ik koorts te hebben en na controle van mijn bloed bleek dat ik ook hoge infectiewaardes had gekregen. Hierna besloot de arts om de weeenremmers te stoppen, dit omdat doorgaan met remmen een groot risico voor mij met zich mee zou brengen. Ook mijn vriend vond dat niet acceptabel, ook al wilde ik nog even wachten of de koorts weer zou dalen. Toen is men met de weeenopwekkers gestart. Ook kreeg ik toen antibiotica. Op dat moment wilde ik de bevalling zo snel mogelijk doen, omdat een infectie ook gevaarlijk is voor ons kindje. Om 04.40 is onze zoon Mateo geboren en vijf minuten later ons overleden kindje Luca. Mateo werd meteen weggehaald in plastic gewikkeld, helaas gaf de arts aan dat hij nog niet genoeg ontwikkeld was om te beademen. De buisjes konden niet door zijn neusje. Ook konden zijn oogjes nog niet open. Dit ondanks dat hij 30 cm en 553 gram was. Toen heeft men hem bij mij gelegd, want dat wilde ik graag op mijn blote huid. Hij schokschouderde een paar keer. Hij was zo lief en klein, maar hij kon dus helaas niet ademen. Toen moest er bij mij de placenta onder narcose verwijderd worden en heeft Mateo bij mijn vriend op zijn blote borst gelegen. De kinderarts heeft toen nog een keer naar zijn hartje geluisterd en toen bleek hij te zijn overleden. Helaas moest ik toen naar de operatiezaal voor de placenta en kon ik niet meer bij hen blijven. Na de operatie is mijn vriend me komen ophalen en ben ik in in het ziekenhuis gebleven. Naast mij lag mijn zoontje Mateo, af en toe heb ik hem gefotografeerd of zijn handje vastgehouden. Hij was zo mooi...
's Avonds hebben we afscheid van ze genomen met bloemen, mijn kinderen waren er ook bij, mijn moeder en een vriendin. Toen de nacht met vriendlief nog in het ziekenhuis doorgebracht en de volgende dag nogmaals afscheid genomen van de kindjes.
Afgelopen week vrijdag hebben we ze begraven, in een mooi blauw mandje, met lichtblauwe ruitjesstof aan de binnenkant, wat we zelf besteld hadden via het internet, met mooie kleertjes aan en voor Luca een dichte wikkeldoek. Alles hebben we zelf geregeld, ik wilde geen begrafenisonderneming erbij betrekken. Dus zelf aangifte gedaan, erkenning geregeld, begraafplaats gezocht, etc. etc. Donderdagavond hebben we ze opgehaald uit het ziekenhuis en ze opgebaard in de kamer. Ze zijn toen gezegend in familiekring, de familie van mijn vriend heeft samen met ons de hele nacht gewaakt (ik heb ook geslapen hoor...) en de volgende dag hebben we ze met een stoet naar de begraafplaats gebracht. Daar werd nog een mooie dienst in de kapel gehouden, waarbij mijn kinderen een kaarsje mochten aansteken. Daarna zijn we samen naar het grafje gelopen, mijn kinderen en de kinderen van mijn schoonfamilie hebben het mandje samen gedragen. Daar aan het graf hebben we echt dag gezegd. Iedereen had autootjes, speentjes, bloemen, beertjes etc. meegenomen. Het was heel ontroerend en mooi...Alles samen hield ik een heel sereen gevoel over van het afscheid.
We hebben al gezegd dat we het nog weer willen proberen, maar we zien wel hoe het loopt. Eerst de schok van dit abrubte einde van onze zwangerschap verwerken. Het is wel vreemd opeens niet meer zwanger te zijn. Mijn borsten moeten er nog aan wennen, want die geven bij tijd en wijle nog wel melk. Kon vandaag al wel weer een gewone broek aan en lopen, etc. gaat ook opeens een stuk makkelijker. Vriendlief had een week vrij gekregen van zijn werk, maar gaf vandaag aan dat hij er nog lang niet aan toe is om weer te werken. Morgen moet hij daar over praten met zijn leidinggevende. Ik hoef gelukkig nog lang niet, want ik moet er ook niet aan denken momenteel. Nogmaals allen hartelijk dank voor jullie steun, helaas konden we er geen mooier einde aan breien...
reacties (0)