Nieuw leven!

(Tot maart dit jaar hadden we geprobeerd weer zwanger te worden, maar daarna had hij zoiets van dat we het geprobeerd hadden, maar dat het toch niet was gelukt. Jammer maar helaas en sinds die tijd was het meestal voor het zingen de kerk uit...tot mijn grote frustratie, want ik wilde toch niets liever dan weer zwanger worden. Waarschijnlijk had hij toen al geen vrede meer met onze relatie of was hij toen zijn huidige vriendin al tegengekomen)

Sinds hij weg was zagen we elkaar dus toch regelmatig en met veel wederzijds plezier...toch had ik hem afgelopen week gezegd dat we zo niet door konden gaan, omdat ik geen tweede viool wil zijn met mijn eigen vriend... 

Hij heeft al vaak gezegd heel veel spijt te hebben, maar dat hij niet kan beslissen terug te komen omdat hij bang is dat alles weer fout gaat. (Alles is voornamelijk financieel administratieve chaos en huishouden te slordig)
Wel heeft hij meerdere keren gezegd dat hij vaak aan mij denkt en dat hij van me houdt. Toch gaat hij weer terug naar haar...Dit is allemaal erg pijnlijk, maar tegelijkertijd denk ik dat hij nog echt van me houdt, omdat als we samen zijn hij zich heel verliefd gedraagt en heel erg lief voor me is.

Nu was ik al helemaal ontsteld door zijn vertrek en hierdoor ook het verliezen van de kans om met hem nog een kindje te krijgen...ik ben al 43 en dan gaat het niet meer zo snel en bovendien om meteen een andere partner te vinden...zie ik ook niet echt zitten...

Maar het lot heeft het anders bepaald. Gisteren, precies een jaar nadat de tweeling geboren is, kreeg ik een ingeving om een zwangerschapstest te kopen. Kruidvat hier is gelukkig op zondag open, dus geen probleem. 
(Waarom? Omdat ik had bedacht dat ik vorige maand op de 16e ongesteld was geworden, maar deze maand dus nog niet. Mijn periode is heel regelmatig dus ik had al een paar dagen ongesteld moeten zijn.)

Ik doe de test en...positief! Ook al had ik geen last van gezwollen borsten, ergens wist ik het al. Vrijdag namelijk een afspraak met de dokter gehad en toen had ik ook gevraagd of een medicijn wat ik voor mijn autoimmuunziekte nam of dat ook schadelijk zou kunnen zijn als ik zwanger zou blijken te zijn. Ik vond het eigenlijk idioot dat ik die vraag had gesteld en de arts ook. Maar goed ... blijk ik het toch te zijn!

Gistermiddag op de begraafplaats geweest en een slinger voor de tweeling opgehangen. Het had de hele dag geregend, maar op het einde was het heerlijk weer met een najaarszonnetje. Mijn ...vriend zoende me vaak en we hebben heerlijk omhelsd bij het grafje gestaan. Ook zei hij dat we binnenkort mijn oma moeten opzoeken. 
Heel lief...Ik had me eigenlijk voorgenomen om hem nog niets te zeggen, omdat hij al zo in de knoop zit met alles. Ook wil ik niet dat hij hierdoor besluit toch weer terug te komen. Toch kon ik het vanwege de perfecte weersomstandigheden niet laten om hem het nieuws te vertellen. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar zijn reactie was dramatisch. Hij gaf aan dat dat toch niet kon vanwege de autoimmuunziekte en dat hij niet weer zo'n lijdensweg wilde als met de tweeling. Ook zei hij dat de doktoren hadden gezegd dat ik beter niet zwanger kon worden omdat dat veel complicaties met zich mee zou kunnen brengen. 

Ik had meteen spijt dat ik het hem al gezegd had. Beter had ik gewacht tot het verder was, want nu maakt hij zich misschien onnodig zorgen...

Aan de andere kant vroeg ik hem of ik zijn dag had verpest, dit was niet het geval zei hij...dus dat viel wel mee.
In de avond kwam hij hier langs en zei me dat hij tijd nodig had om alles op te lossen...

Tja wat kan ik doen? Als hij terug wil komen voor mij of voor mij en het kindje dan wil ik dat heel graag, maar als hij dat niet wil, dan wil ik het toch graag houden. 

Nu geniet ik van de onverwachte speling van het lot en voel ik me fantastisch! Ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan om een afspraak te maken met verloskunde. Dit wil hij ook, want hij wil niet dat er iets mis is of dat het risico te groot is. Hij zei dat we met de tweeling ook erg optimistisch waren en zijn gebleven en dat het niet goed is gegaan. Hij is bang vanwege mijn leeftijd en ook vanwege de autoimmuunziekte. Tja dat kan allemaal problemen opleveren, maar inderdaad ik ben optimistisch! Het is toch fantastisch dat ik zwanger ben op de dag dat mijn kindjes vorig jaar zijn geboren!!! Ik voel me vervuld met verwachting en zit al helemaal te bedenken hoe ik alles moet gaan regelen. Laten we hopen dat alles goed gaat en dat mijn schat ook bij me terugkomt, zodat we een gezellig gezinnetje kunnen gaan vormen met zijn vijven! Ik wacht nog even met het aan iedereen te vertellen, tot ik uit de miskramentijd ben. Dit is op mijn leeftijd statistisch gezien nogal een groot risico namelijk. Laten we hopen dat me dat bespaard blijft! 

Familie en vrienden zullen me wel voor gek verklaren gezien mijn omstandigheden. Maar de omstandigheden kunnen veranderen en mijn leeftijd gaat door...Dit is het kindje waar ik zo lang naar verlangd heb en wat ik mij en mijn partner zo graag gun.