Zo is het leven
Dus we waren heerlijk op de camping geweest en vrijdags zijn we een dagje eerder teruggegaan vanwege de regen. Vrijdagavond nog heerlijk in Elburg gegeten, buiten op het terras...wat een mooi stadje is dat...
's Avonds laat weer thuis en 's ochtends met hernieuwde energie de troep in huis en van de camping aangepakt.
Tot...ik een telefoontje van mijn vader kreeg dat hij verdrietig nieuws had, mijn oma was de dag ervoor overleden. Dit was het telefoontje waar ik ergens al lang bang voor was geweest...mijn wereld stond stil.
Mijn oma overleden, de oma die ik meestal per ongeluk moeder noem als ik het over haar heb...omdat ze eigenlijk mijn moeder is geweest. Vanaf mijn tweede heb ik bij haar gewoond en alles met haar gedeeld. Zo heb ik heerlijke herinneringen aan onze vakanties met onze boot, de beschuitjes met aardbeitjes die ik vroeger van haar kreeg op een stoel in de achterdeur lekker in het ochtendzonnetje, maar ook vele conflicten toen ik een lastige tiener was. De laatste jaren hadden we een overwegend goed contact, maar door de afstand en de hectiek van het dagelijks leven zagen we haar minder dan ik had gewild.
Twee weken geleden was daar dan eindelijk het moment dat we weer bij haar langs konden komen, na een paar maanden zonder auto en vrije tijd gezeten te hebben. Met de kids die ik voorhield dat je het bij oudere mensen nooit weet hoe lang ze er nog zijn hadden we een bezoekje met overnachting bij oma gepland.
Toen we er waren barstte ze gezellig aan tafel zittend meteen los met haar meestal niet malse kritiek op ons. Deze was gericht op dat we veel te dik waren, zowel mijn vriend als ik...toen heb ik haar maar verteld dat ik zwanger was dus dat dunner worden voorlopig niet zou lukken. Hier was ze ook helemaal niet blij mee, zoals ik al verwacht had. De stemming was om te snijden, dus toen stond ik voor het eerst van mijn leven op het punt om weg te gaan en het maar zo te laten. Gelukkig begon ze toen uit te leggen, waarom ze zo reageerde dat ze zich ongerust maakte etc. Weggaan leek me toen geen goed idee meer, want dan zouden we ons allemaal niet prettig voelen en bleef ze met haar voor ons gemaakte maaltijd zitten. Wie weet wanneer we dan weer zouden komen...
Daarna hebben we gezellig samen gegeten en hebben we een paar uur in de tuin voor haar gewerkt, mijn vriend, ik en mijn zoontje...dit kon ze nl. niet goed meer wegens last van haar been. En elke keer zei ze stop maar jongens zo is het wel genoeg, maar ik zei dat ze (ik was na een uurtje wel gestopt ivm vermoeidheid) en dat ze ze maar moest laten werken. Moe maar voldaan gingen we slapen. De volgende ochtend was ik vroeg wakker en ben naar beneden gegaan om de ontbijttafel klaar te maken. Daarna heb ik heel fijn met oma gesproken over vroeger, over hoe ik bij haar en opa terecht ben gekomen en wat veel problemen en zorgen dit haar allemaal had gebaard. Ze vertelde me ook nog nieuwe dingen die ik nog niet wist.
Helaas was toen weer veel te vroeg de tijd gekomen om weg te gaan en ze gaf ons allemaal een lekkere Drentse rookworst en twee zgn "verse"worsten, waar we allemaal heel dol op zijn.
Tegen de kinderen zei ze dat hun spaarenvelopje in de la lag, voor als er iets met haar zou gebeuren. Want zei ze "we zijn mensen van de dag".
Bij het afscheid zei ik dat ik het jammer vond dat we ruzie hadden gehad, maar zei lachte dat weg...Och dat ben ik allang weer vergeten, ik maak me gewoon zorgen en dat moet er uit. Toen omhelsden we elkaar en zei ik dat ik snel weer terug zou komen. Ze zei dat ze niet meer naar de straat zou lopen, zoals normaal, omdat ze niet zo goed liep, en weg waren we en ik heb geen foto's gemaakt deze keer, niet van ons bezoek en niet van het zwaaien. Geen video's niets...en het was de laatste keer dat we haar zagen.
Morgen is de crematie... ik heb heel veel gehuild, en haar gemist. Zondag zijn we weer bij haar huis geweest en heb ik haar opgezocht in het crematorium waar ze opgebaard lag. Met de kleding die ik voor haar uitgekozen had met de kinderen. Ik wilde haar zien, maar toen ik haar zag wist ik dat ze er echt niet meer was. .. Maar in haar huis voel ik haar nog, net of ze elk moment binnen kan lopen en zeggen "Oooo...zijn jullie daar al?" Blij verrast, op de voor haar zo typerende manier.
Ik wilde haar nog bellen na ons bezoek, maar de wortelkaakontsteking, de wens om met vakantie te gaan met het gezin, maakte dat ik dat nog niet had gedaan. Ik was vastbesloten om deze zondag en maandag met zijn allen weer naar oma te gaan. Dat hebben we gedaan...alleen was het voor ons allen te laat...
Had ik maar een telefoonlijntje naar het hiernamaals...dan kon ik haar nog zoveel zeggen.
reacties (0)