1. 2014

Zolang geleden dat ik geblogd heb. Het gaat goed! Overal en met alles. We zijn gezond en gelukkig, dat is natuurlijk het belangrijkst. De oudste, T, zit nu sinds ruim een halfaar op school. Wat een mannetje is het. De tijd ging altijd al snel maar nu hij eenmaal op school zit, wordt hij elke dag leuker, wijzer, bijdehandter, grappiger en stoerder. Hij fietst zonder zijwielen de hele wijk in zijn eentje door. Hij zit op de school in onze wijk en dat is echt zo'n dorpschooltje. Alle kindjes uit zijn klas wonen op loop afstand. Komt daarbij dat wij ook nog in een zeer rustige (saaie) woonwijk wonen. Maar dat maakt het voor hem veilig genoeg om alleen op pad te kunnen. Ik voel me zo trots op hem, wanneer ik hem zie gaan op zien fietsje. En als ik na een halfuurtje ga kijken, ik hem met de kindjes in de speeltuin zie spelen. Op sociaal gebied maakt hij enorme sprongen. Hij heeft vriendjes, waar hij thuis gaat spelen, kan steeds beter delen en is lief voor zijn broertje. Hij voelt zich echt grote broer en is erg zorgzaam.  Sinds anderhalve maand zit hij ook op zwemles. Dat vindt hij even wat minder leuk. Maar ook dat hoort bij het groter worden. Niet leren zwemmen is geen optie. Hij moet. Met of zonder tegenzin. Overal om ons heen is water. Leren zwemmen is net zoiets als leren lezen, hij heeft het gewoon nodig.

En dan hebben we mijn kleine baby M. Ik moet wel even slikken als ik bedenk dat het over twee weken alweer twee jaar geleden dat ik mijn mooie buddah op de wereld mocht zetten. Wat hou ik hem nog graag klein maar oh wat wordt hij groot. Peuter buien zijn volop aanwezig. Hij kan heerlijk spelen met Duplo, auto's, ballen en eigenlijk alles. Het is een heel tevreden kereltje. Kijkt veel af van zijn grote broer en heeft ook echt ondeugende streken. Soms kan ik niet bevatten dat hij nu alweer zo groot is. Met zijn kledingmaat 98 en schoenmaat 24 lijkt hij voor velen absoluut niet op de baby die hij voor mijn moederhart nog altijd is.

Blijft toch gek he. Dat je de oudste zo ongeveer groot kijkt, terwijl je de jongste liefst altijd klein houd. Bij het dichterbij komen van de tweede verjaardag van M, komt weer opnieuw de vraag boven komen; wil ik nog een derde? Voor mij is het eigenlijk geen vraag. Ik twijfel niet meer. Deze wens blijft. Meteen na de geboorte van M wist ik het. Ik heb die wens geprobeerd te onderdrukken, maar die wens is te sterk. Ik heb veel levensvragen.... waarom wil ik dit persé, ben ik niet te hebberig? Als ik tegen mensen zeg dat ik graag nog een derde wil krijg ik standaard de opmerking 'oh je gaat door voor een meisje?'. Ik heb vaak over die vraag na gedacht. Maar het antwoord is Nee. Ik heb geen meisjeswens. Ik wil mijn gezin compleet. Met een jongetje of een meisje erbij. Mijn gevoel heeft altijd gezegd dat ik alleen jongens krijg. Mijn jongens zijn geweldig. Waarom zou een derde jongen minder gewenst moeten zijn dan een meisje? Ik kan met recht zeggen dat ik absoluut geen voorkeur heb voor een bepaald geslacht.

Toen T twee jaar werd, was ik precies 4 weken zwanger van M. Voor nu heb ik een koperspiraal en die blijft ook echt nog wel even zitten. Want helaas zijn mijn man en ik het nog niet steeds niet volledig eens. Voor hem hoeft het nog niet, een derde kind. Misschien wel nooit. Voor mij is duidelijk dat deze wens niet meer vanzelf weg gaat. We moeten er samen uit komen in de toekomst. Ik hoop echt enorm dat hij mee wil en kan gaan in mijn wens. Maar ik weet ook zeker, het moet voor ons allebei gewenst zijn.

De keus voor een derde kindje lijkt veel minder vanzelfsprekend voor de keus van een tweede kindje. Dat was meer een logische stap, want alleen is maar zo alleen, vinden wij.... de toekomst blijft dus onzeker... het leven kan je ook niet plannen, dus ik laat het op zijn beloop. Als ik mijn wens hardop uit mag spreken, zou dat zijn dat ik in de zomer van 2015 het spiraal laat verwijderen en mijn grootste wens hopelijk in de zomer van 2016 uit mag komen....

maar soms blijven wensen slechts dromen....