Allereerst wil ik aangeven dat ik heel erg blij ben om zwanger te kunnen worden en een kindje te mogen krijgen!
Maar, ik vind de zwangerschap zelf echt niets aan. Ik ben momenteel 23 weken zwanger, maar de roze wolk waar iedereen het over heeft, die heb ik nog steeds niet.
De eerste 18 weken ben ik ontzettend misselijk geweest en moest ik minimaal 15 keer per dag overgeven. Soms lukte douchen zelfs twee dagen niet, omdat ik zo ontzettend ziek was. Ik ben 2 keer opgenomen geweest wegens uitdrogingsverschijnselen, 8 kilo afgevallen en er werd al gesproken over sondevoeding. Gelukkig is dit uiteindelijk niet nodig geweest.
Na de 18 weken ging het steeds iets beter qua misselijk, maar nu beginnen de volgende klachten. Mijn buik wordt zwaar en beperkt me in dingen doen. Ik krijg last van mijn staartbotje en linkeronderrug die weer uitstraalt naar mijn been en het meest irritante van alles is dat ik gewoon niet meer slaap.. Hoe moe ik ook ben, ik word iedere nacht minimaal 3 keer wakker en dan lig ik een uur naar het plafond te staren. Ik weet niet wat het is en hoe het komt. Ik was altijd van het lange uitslapen en van het 's avonds op de bank, tegen m'n zin in, in slaap vallen. Als ik nu 4 uur per nacht slaap, is het veel en het breekt me gigantisch op.
Ik kan er erg naar uitkijken om mijn kleine meisje straks te ontmoeten, alle liefde van de wereld te geven, haar dood te knuffelen. Ik kan intens uitkijken naar de toekomst met haar, maar de weg er naar toe, nee, dat is niet mijn ding.
reacties (21)