Vorige week donderdag had ik een echo. Ik zou toen 8+4 weken zijn Met 6+0 hadden we een echo gehad met daarop een vruchtje + kloppend hartje.
Helaas bleek tijdens de echo van vorige week het hartje met 6+6 te zijn gestopt met kloppen. Een enorme klap, vooral omdat ik ook weer zo ziek was, dus het niet aan zag komen.
Eergisteren heb ik een curettage gehad en dat gaat nu verder goed. Ik had het gisteren emotioneel wat lastig en niet eens om het feit dat dit mis is gegaan, maar vooral met het oog op een eventueel nieuwe zwangerschap.
We hebben al gezegd dat we sowieso het eerste jaar niet opnieuw er voor gaan, omdat de zwangerschap opzich zoveel van ons eist als gezin. Tijdens de zwangerschap van m'n dochter had ik HG met meerdere ziekenhuisopnames en daar leek het deze keer ook weer naar toe te gaan. Ik zat weer volledig ik de ziektewet, aan de medicatie en kon niets anders dan super misselijk de hele dag op bed liggen.
Ik ben mezelf niet als ik zwanger ben. Ik kan niets. Niets in het huishouden, niet met m'n dochter. Ik vind het zo ongelofelijk zwaar en m'n man ook. Hij kent zijn vrouw niet terug en alles komt op dat moment op hem aan.
Om dat weer opnieuw te doen is echt wel een stap. De wens voor een tweede is zoóo ongelofelijk groot, maar de weg er naar toe is bijna niet te doen. Dat maakt het gewoon heel verdrietig, omdat ik niet goed weet of we dat nog een keer trekken, maar geen tweede zie ik ook niet zitten.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.
reacties (4)