Oh wat ben er ik klaar mee!

Waarschuwing: klaagblog.

Momenteel 36+2 zwanger van ons tweede kindje (6de zwangerschap, 4 miskramen).
En man, wat ben ik er klaar mee. Wederom, net zoals bij de eerste, een HG zwangerschap. Maar waar ik bij de eerste na 22 weken zonder medicatie kon, heb ik nu nog steeds medicijnen en lukt afbouwen ook echt niet.
4 keer per zofran en 3 keer daags suprimal. Tot aan vorige week had ik 3 keer per dag had ik emesafene, maar door neuropathieklachten overgestapt op suprimal (zelfde bestanddeel, maar zonder vitamine B6).
Ik kan niet meer. Ik ben op. De eerste 20 weken heb ik niets anders dan de slaapkamer, het toilet of het ziekenhuis gezien. Daarna ging het 'redelijk' tot aan week 30 en sindsdien gaat het weer bergafwaarts.
Normaal gesproken gebruik ik 1 keer per dag citalopram (voor de zwangerschap), maar deze kan ik amper slikken door de misselijkheid. Deze neem ik nu 1 keer in de 6 dagen, omdat ik anders knallende hoofdpijn krijg. Als ik deze inneem, ben ik twee dagen nog misselijker dan daarvoor. De misselijkheid in zn algemeenheid wordt weer erger. Lopen lukt amper meer door bekkeninstabiliteit en de voorweeën zijn rijkelijk aanwezig. Iedere keer hoop ik weer zo dat ze doorzetten, maar helaas.
En anders dan de vorige zwangerschap heb ik nu natuurlijk ook een meisje van bijna 4 die haar mama nodig heeft.
Ze gaat twee dagen per week naar de opvang, maar de overige dagen is ze bij mij. Aan de ene kant super fijn, aan de andere kant zit rust nemen er dan ook niet in. Maargoed, de eerste 20 weken heeft ze me amper gezien, dus haar nu weer 5 dagen ergens anders onderbrengen wil ik ook niet.

Ik word helemaal gek. Ik ben op. Ik kan niet meer. Waarschijnlijk word ik ergens in week 38 ingeleid, maar zelfs dat voelt als een eeuwigheid.
Ik kijk zo uit naar de komst van onze dochter. Ik vind het nu wel tijd.
Dit zal ook zeker de laatste zwangerschap zijn. Ook al weet ik dat er in mijn hart nog wel ruimte is voor een eventuele derde, mijn lichaam, hoofd en gezin kunnen dat niet aan.