Wachten, onzekerheid en. Vertrouwen

Gisteren de tweede echo gehad, 5 dagen na de eerste.
Weer zagen we alleen duidelijk een vruchtzakje waarvan de grote net 5 weken is.
Ik had gehoopt Iers meer te zien deze keer en voelde me dan ook meteen rot. Mijn hcg is zo mooi hoog, dat heb ik nog nooit gehad. Dus ik was positief tot die echo.
De gyne was positief en zei dat dat normaal is als je zo vroeg erbij bent voor een echo en gaat er niet vanuit dat het mis is. Ze zei ik heb nog 2 dames met hetzelfde beeld en kan me niet voorstellen dat jullie alledrie een mk krijgen. Ik hoop maar dat ze gelijk heeft.

Iedereen om me heen is positief en zegt deb nu gaat het wel goed. Ik doe mijn best ook zo te denken maar het is zo moeilijk dat afwachten. En dan zie je overal dames met een echo op 6 weken waar al een hartje te zien is.. Ik wil zo graag dat dit beebje goed gaat groeien. Doe alles wat ze me ooit verteld hebben dat kan helpen. Eet gezond, neem vitamine, foliumzuur, kinderasperine en durf zelfs niet meer paard te rijden.
Ik hou me maar vast aan die hcg waarde dat geeft wat hoop.

Donderdag moet ik weer naar de gyne hier in België en ben van plan een aantal dingen na te vragen, ik wil graag utrogestan gaan proberen. Hier lees ik veel positieve verhalen over. Ook wil ik weten of prednison een optie is.
Deze keer moet het gewoon goed gaan en daar heb ik alles voor over.
Denk dat ik na de echo van donderdag ook ff 2 weken geen echo wil, zodat ons beebje ff kan groeien voor we weer gaan kijken.

Ik voel me op en top zwanger, pijnlijke boobs, doorlopend honger, veel plassen, af en toe misselijk en verschrikkelijke hormoonschommelingen met de wisselende stemmingen.
Mijn intuïtie zegt steeds dat het wel goed komt, tot die stomme echo's.

Ik heb ontzettend geluk met mijn lieve vriend die ontzettend zijn best doet mij op te vangen en op te vrolijken. Ik gun het hem zo, hij wil dit beebje zo graag dat ik het hem nog meer gun als mij zelf. Dit is zijn eerste kindje en zwangerschap en ik voel me rot dat het niet op een normale manier gaat zoals bij andere. Alleen al voor hem nog meer als voor mezelf hoop ik dat dit beebje gaat groeien en wij het over een aantal maanden gezond en wel in onze armen mogen hebben.
We blijven duimen en wachten af, hoe killing het ook is voor mij ik ga proberen positief te zijn en te genieten.

Thanks voor jullie medeleven dames, ik waardeer het ontzettend dat ik hier mijn verhaal steeds kwijt kan en zo'n steun krijg.
Jullie zijn toppers!