Die man van mij

mijn vriend, want onze relatiestatus is tot op deze dagen : in een relatie.

Mijn vriend dus heeft me mee uitgenomen. We begonnen met een pedicure met spa behandeling voor de voeten.
Dat gedeelte was een verrassing. Ik liet het over me heen komen
Voor ons beide was dit buiten onze comfortzone en het ontroerde me om deze man in een ruimte ingericht voor vrouwen, tussen de vrouwen en de potjes nagellak te zien.
Zijn grove mannenvoeten, verweerd door zijn jaren in dienst en misschien het rennen op het voetbalveld. Of waarschijnlijk gewoon door 43 jaar trouwe dienst.
Hij die zijn wenkbrauwen optrekt omdat ik voor zwarte nagellak kies.

Een man die zich comfortabel voelt bij een vrouw als ik. Dat ik ASS heb betekent voor mij dat ik niet met de pedicures oppervlakkige praat kan voeren zonder dat ik spanning ervaar
Dus ik doe dat niet meer. Ik stel rare vragen als ik me op mijn gemak voel. Meestal gaat dat wel goed, Nederlanders doen niet zo moeilijk.
Ik draag geen make up. Ik heb geen frutsels op of aan me die met vrouwelijkheid geassocieerd worden. Ik heb geen gevoel voor mode maar zie wel dingen die ik mooi vind hoor.
Ik zie er wel vrouwelijk uit.
Ik heb nauwelijks vriendinnen.
Ik krijg buikpijn van veranderingen en als van alles me teveel wordt dan raak in een paniek en vervolgens een meltdown.

Ik dwaal af. Wat ik wil zeggen, ik realiseerde me dat deze man mij verkiest als doffe duif tussen de exotische parkieten.
En dat hij zoveel positieve eigenschappen heeft waardoor hij mijn match is.
Hij is ook een heerlijke minnaar. Hallo, ik heb het gevoel dat ik pas vanaf mij 31e seksueel actief ben en toch had ik daarvoor al kinderen.

En waarom maakte ik mij de afgelopen weken druk om 1 zaak wat steeds uitdraaide op ruzie.

Dames ik schaam me. Ik verwachte veel te veel van een partner.
Ik keurde af dat hij niet zo goed naar mij luisterde als ik hoopte.
Ik werd zo gefrustreerd, al maanden, vanaf het moment dat we samen woonden miste ik de interactie als het over mij gevoelens ging in een gesprek.
Ik had geanaliseerd wat er mis was in onze communicatie.
Hij stelde geen vragen en daardoor kon ik mijn gevoelens niet uitdiepen.
Sterker nog hij begon over een ander onderwerp, over zoiets als boodschappen doen.
Na maanden van dit gedrag vond ik het tijd voor verandering.

De arme man heeft het geprobeerd. Maar een blinde zal nooit kunnen zien, een hond zal niet leren lezen, en deze man zal nooit naast me op de bank zitten snikken om mijn beslommeringen.

Ik VERWACHTE teveel.
Want deze partner knuffelt me dood, hij waardeert me, hij denkt aan me, hij helpt me in huis.
Alleen hij praat anders.
Mijn conclusie. Ik heb vrouwen vriendinnen nodig.

En deze man haalde opgelucht adem van deze conclusie.

Natuurlijk voel ik me nog teleurgesteld wanneer hij vraagt of er nog thee in de kast ligt terwijl ik vertel over mijn pas ontdekte ASS en hoe ik dat ga accepteren.

Ergo, mannen, de meeste, denken heel anders. Praten anders.

Zouden we dat überhaupt anders willen zien?