Een weekend alleen thuis

Ik ben dit weekend alleen thuis geweest.
Ik dacht dat ik dit heel leuk zou vinden, ik hoefde alleen maar te werken, kon slapen zoveel ik wilde en zou veel sex and the city kijken.

Nou..

Ik heb geen structuur zonder de kinderen. Ik was veel te vroeg wakker.
Ik heb maar 3 afleveringen gezien. Ik maak alleen nog meer troep dan iedereen bij elkaar.
Als ik alleen ben vind ik het niet nodig om de gordijnen open te doen.
Ik heb alleen contact met de vader van mijn kinderen want hij is een soort van mijn beste vriend. Met hem heb ik gebeld .
Collega's heb ik maar summier gesproken want degene die ik tegen kwam boeiden me niet zo op dat moment.

Is dit hoe mijn leven is wanneer ik helemaal alleen ben? Later als ik oud ben...

Ik voel me niet depressief (vanwege die gordijnen enzo)
Ik voel me verweesd en gedesillusioneerd.

Dit weekend was geen reet aan

Ik heb ook nog eens verlatingsangst wat zulke onregelmatigheden spannend maken.
Tussendoor zit ik deze stress uit. De therapie die ik daar ooit voor gevolgd hebt helpt me redelijk te kunnen functioneren terwijl er een molensteen om mijn nek hangt.
Af en toe nemen mn gedachten een loopje met me en dan merk ik wel dat mijn ademhaling naar mijn borst gaat, ik wat zweterig word en dan die buikpijn. Die buikpijn bederft het plezier.
Ik leef al zo lang ik me kan herrinneren met deze angst in meer of mindere mate. Zo is het nu eenmaal.

Nou nog 1 dag en dan kan ik weer verder met mijn dagelijks leven met kinderen en een partner