Hoe onze relatie gaat
Momenteel heb ik het gevoel dat ik mij slechter dan beter voel door de manier hoe ik in onze relatie sta.
Ik heb ASS, mede daardoor heb ik met mijn persoonlijke problematiek veel moeite met het wennen aan mijn nieuwe gezin, samenwonen, nieuwe woonplaats.
Ik voel me vaak niet gelukkig en ben snel overprikkeld. Misschien heb ik mij in mijn kinderjaren wel zo slecht gevoeld, maar dit jaar was voor mij de zwaarste in mijn volwassen jaren.
Ik functioneer en daar is ook alles mee gezegd. Ik geniet van de kinderen maar daarna is mijn energie ook op.
Als ik alleen ben huil ik vaak omdat ik zo onzeker ben en het leven keihard bij mijn hersens naar binnen komt.
Ik opende een vraag over de steun van een partner en ik heb zeer genoten van alle reacties. Zoveel partners steunen zo goed. Ik las ook een enkele herkenbare.
Mijn partner zit ook ergens in het spectrum maar niey gediagnosticeerd. Hij heeft moeite met het uiten van empathie. Kan niet goed verwoorden wat hij denkt, kan heel lomp overkomen.
Misschien trekken wij naar elkaar toe omdat we elkaar rust en voorspelbaarheid geven, elkaar fysiek aantrekkelijk vinden, we lief zijn voor elkaar en de kinderen, onze eerlijkheid en intelligentie is aan elkaar gewaagd.
De humor. Al deze pluspunten die ons een goed gevoel geven.
Het wordt iedere keer naar wanneer ik hem nodig heb door de moeite die ik momenteel door mijn autisme ervaar. Mijn behoefte sluit niet aan bij wat hij kan geven.
Soms ben ik daar gefrustreerd en boos over. Ik voel mij afgewezen. Soms geloof ik ook niet dat hij het wel wil maar niet kan. Hij komt ronduit onverschillig en bot over.
Hij zou midden in een gesprek weg kunnen lopen en het niet doorhebben.
9 van de 10 keer dan zeg ik speels, hey wat ga je nu doen?
Maar als ik er even doorheen zit gaat dit mij niet in de koude kleren zitten. En dat weet hij inmiddels.
Ik raak er steeds dieper van in de put, want als ik hem opzoek in steun, een gesprek, liefde daarin. Dan is hij niet thuis.
Achteraf zegt hij dan wel, ik wil wel maar weet niet hoe.
Binnenkort is hij erbij wanneer ik bij de psych ben.
Maar ik weet dat hij niet kan veranderen. De beste uitkomst is dat ik kan wennen hier, aan zijn kinderen, aan de eenzaamheid en de onverwachte dingen die bij dit leven horen. Of ik die onverwachte zaken kan inpassen in mijn hersens.
Dan hebben wij geen issues.
Laatst heb ik in mijn werk als treinmachinist een vrouw doodgereden. Het was zelfmoord.
Zodra het kon heb ik naar huis gebeld en gezegd ik kom veel later thuis want dit is er gebeurd. Niet schrikken dus als ik niet naast je lig.
Oke zei hij, en succes.
In de ochtend kwam ik thuis. Hij vraagt: gaat het? Ik zeg het gaat op zich wel.
Ik durf al niet meer goed in details te treden want dikwijls zegt hij niks terug of hij begint over totaal iets anders (heb je nog wat van de winkel nodig?)
En in deze situaties vind ik dat echt niet grappig. Een enorme afwijzing voel ik dat. Ik ben al gekwetst en dan die lompheid erbij?
Ik ben er gewoon bang van om daar meer van te voelen.
Later op de dag confronteer ik hem ermee. Tegen beter weten in, waarom hield je me niet vast? Zegt hij je kan ook bij mij komen
Waarom keek je mij niet aan, deed je het nachtlampje even aan om te kijken of ik écht oke was? Niet aan gedacht
Waarom vraag je niet door? Sorry zegt hij
Ik weet ook niet wat ik hoop te vinden in deze vragen. Het lijkt erop dat hij dat stukje niet ontwikkeld heeft. Verder is hij overigens juist een heel gelukkig persoon.
Hij ziet het probleem, maar denkt meer als mijn best kan ik niet doen.
n beste vriend zegt, wat als jij ernstig ziek wordt, of iemand overlijdt en je hebt veel verdriet, kun je dan op hem bouwen?
Ik weet dat hij niet weg zal gaan maar dat hij dan waarschijnlijk niet thuis is. En dat vind ik een akelig idee.
Mijn oplossing is dus dat ik niet langer bij hem aanklop voor hulp. Ik moet leren dat ik op mezelf voldoende kan terugvallen.
Want die gevoelens die ik krijg bij het proberen zijn betrokkenheid te vangen maken me te onrustig en gefrustreerd.
Hij zegt dat onze relatie dan niet meer compleet is. Ik zei dat dat voor miin gevoel al een jaar niet is, maar dat als ik dan zelf geen verwachtingen koester en hij dan ook minder
Stress ervaart. (En ik ook!)
Ik weet ook niet hoe het kan dat ik alles in een partner zoek. Ik heb zon sprookjes gevoel. Super romantisch.
Zijn mijn verwachtingen te hoog? Ik denk het wel, maar het gemis dat ik.voel mag er wel zijn van mij.
Toch is het tijd om de knop om te zetten, moeilijk, maar mijn geluk moet niet afhangen van zijn reacties of gebrek aan steun.
Ik heb andere voordelen juist wel in deze relatie en daar moet ik het mee doen.
Hij is een top vader, absoluut niet lui in huis, verantwoordelijk, humor,
Knuffelig, uitstekende minnaar, positief ingesteld.
Ik moet deze kant wel blijven zien, want de laatste weken zie ik dat minder, omdat ik kijk door de bril die heet: het kan hem toch niks schelen
reacties (0)