Mannen en vrouwen gelijk?

De laatste maanden denk ik veel na over een onderwerp.
1 hoe kan ik mijn relatie thuis verbeteren, 2 hoe werkt het tussen man en vrouw.
Hoe werkt het bij mij? Bij hem?
Heel veel vage vraagstukken.
Waarom ben ik niet gelukkig in een relatie? Ass? Mijn moeilijke kindertijd? Mislukte relaties? Omdat hij moeite heeft met praten?
Vaag vaag vaag

Een keer kreeg ik een idee, alles van dit uit mijn hoofd.
De eerste twee jaar ging het goed totdat ik een zeikerd werd. Waarom werd ik een zeikerd? Omdat ik mij niet kwetsbaar op durf te stellen. Ik durf, en weet niet altijd, mijn verlangens niet uit te spreken,
En van tijd tot tijd uit ik mijn ongenoegen omdat ik niet kreeg wat ik wil. Een knuffel, een bericht, de was wat er nog lag, kritiek over mijn kinderen.
Hoe ik dat uitte? Niet door te zeggen wat ik wil, maar door mij defensief te gedragen.

Sinds enige weken, heel eng eerst, zeg ik wat ik verlang. Van ik zou het zo fijn vinden om ingestopt te worden (haha, een dingetje) tot ik zou snel wat tijd samen doorbrengen ipv ga je alweer darten.
En als er iets is wat over mijn grenzen gaan. Zoals zijn ex die de kinderen extra onder mijn zorg wil plaatsen op mijn vrije avond dan zeg ik tegen hem. Ik hoor je maar ik kan het niet op die dag. Verder niks...
Als hij vraagt waarom den leg ik dat rustig uit en ik merk dat dat voldoende is. Geen drama omdat ik in conflict ben met mezelf en hoe ik alles goed zou moeten doen.

En als ik mij niet meer defensief opstel, maar kwetsbaar, dan blijf ik wel respectvol.
Ik wil respectvol zijn. Ik wil kwetsbaar zijn. Ik.voel me er vrouwelijker door.

En mijn vriend? Hij voelt zich een held volgens mij. Hij heeft niks door geloof ik, maar mijn veranderende mindset en dat ik kenbaar maak wat ik verlang geeft hem de kans om mijn 'held' te zijn en mij blij te maken.
Schijnbaar ziet een man zijn vrouw graag erg gelukkig.
Schijnbaar vinden mannen respect belangrijk. Ik heb dit onderzocht bij veel mannenlijke collegas en in de literatuur.

Toch ben ik heel sterk opgevoed met het idee dat mannen en vrouwen in elk opzicht gelijk zijn.
Mijn broertje was meisjesachtiger dan ik. Ik hield van jongensdingen. Oorlogje, bomen klimmen, pijltjes schieten.
Ik heb gevoetbald, ik heb een mannenberoep. Ik zie er 100 procent vrouwelijk uit. Haar wimpers, heupen, kont, bortsten en een jurkje aan.
Maar ik gedraag me als een man. Tuurlijk ik heb manieren, zit en eet vrouwelijk. Ik spreek vrouwelijk en ik verzorg.
Maar mijn houding is mannelijk, ik moet altijd laten merken dat ik het wel weet. Is er iets stuk? Ik wil wel uitblinken door mijn partner te laten zien hoe het werkt.
Moeten we iets kopen? Ik bepaal. Gaan we uit? Ik kies wel wat, of ik betaal.

Nu is mijn man een echte man maar een heel lieve en makkelijke. Zeur ik teveel? Dan luistert hij niet.
Wat heb ik veranderd, als hij iets voorstelt dan zeg ik, ik vertrouw op jouw keuze.
Dat is respect tonen voor een man. Hij groeit gewoon.
Ik wist niet ik zo dominant was, ongemerkt, vorige maand zei hij jij maakt hier de dienst uit thuis.
Daar schrok ik van. Maar hij had gelijk. Ik stak veel energie in conrole, moest overal iets van vinden,
Het is niet zo dat ik geen mening heb, ik denk na of het onderwerp mijn leven is of de zijne.

Het is best fijn om me 'over te geven' ik geloof niet meer dat mannen en vrouwen gelijk zijn.
Wel in rechten en plichten, maar niet aan de binnenkant.

En mijn vriend, die lijkt veel meer gemotiveerd.

Voorbeeld: kun je op de dagen dat we niet vrije je zaad bewaren?
Ja sorry dat vroeg ik voor het hogere doel.
Nu zeg ik: ik zou zo blij worden als ik maandag je optimale zaadjes kan krijgen.
Nu is de keuze helemaal aan hem, geen controle van mijn kant.
En hij lacht dan naar me en zegt dat komt helemaal goed.

Eerder krabde hij zich achter zijn oren en zei niks. Waarop ik ging uitleggen waarom dat belangrijk is.
Bemoederend he? Zeurderig.

En dit in zoveel andere situaties.
Ik ben dol op bloemen in huis... zeg maar eens tussendoor.

Een locatie zoeken voor een feest, ik zeg ik laat het aan jouw over, jij kent deze stad ik vertrouw erop dat dat goed komt.
Ik heb wel even gevraagd of hij het oke vond dat ik er niet bij help, anders voel ik me lui.
Maar uiteindelijk doe ik de hapjes ook. Moet ik me dan hier nog in storten voor mijn zielenrust?
Nee controle weg laten en wat deed hij, hij veerde van de bank en had allerlei ideeën.
Zo simpel, ik vertrouw hem, hij hoort het, hij merkt het, hij kan iets voor mij doen en ik zie weer de man waar ik op gevallen ben.

Lang verhaal, geloof niet echt samen hangend, maar dit werkt voor ons blijkbaar. Ik voel rust.
En dit is nog maar een paar weken... het wordt straks alleen maar makkelijker