De eerste twee weken ging alles goed.

Rani's eerste twee weken konden echt niet beter zijn. Mooi weer buiten, Lana die het super doet, een rustig kindje, ik heel snel hersteld van de bevalling. Tot vorig weekend, ik kreeg een borstontsteking. Zaterdagavond de eerste pijn gevoeld, zondag al serieus koorts. Maandag de dokter laten komen en aan de antibiotica. Die sloeg gelukkig snel aan en tegen dinsdagavond voelde ik mij al stukken beter. Woensdag ontdekte ik een giga krater van een kloof op mijn linkertepel. Aanleggen werd ook echt onmogelijk door de pijn. Dus ben ik aan het kolven geslaan en kreeg Rani afgelopen dagen een flesje afgewisseld met de borst. Ik hoopte dat dit na twee dagen zou zijn opgelost maar helaas, sinds gisteren werd ook mijn andere tepel weer gevoeliger. Daar zag ik niks dus ik zocht er ook niks achter. Vandaag begon ik echter een vermoeden van spruw te krijgen aangezien beide tepels nu pijn doen en Rani een witte tong heeft. Maar zeker was ik niet. Ik had ondertussen het idee om heel even tepelhoedjes te gebruiken voor mijn linkerborst in de hoop dat ik zo het kolven kan stoppen. Dus op naar de borstvoedingswinkel. De mensen die daar werken zijn niet alleen verkoopsters maar ze hebben ook kennis van zaken, de helft of zo is kactatiekundige. Kwam mooi uit, ik heb hen naar Rani laten kijken en het is idd spruw. En nu achteraf bekeken snap ik niet dat ik het gemist heb want het is zo duidelijk, inclusief onrust aan de borst en al (ik dacht dat ze last had van lucht in haar buikje). Ze raadden me aan om naar een vroedvrouw te stappen maar aangezien ik dinsdag toch naar de kinderarts moet, standaard controle na drie weken, ga ik dat niet doen. Ik heb de tepelhoedjes gekocht en ze hebben me op het hart gedrukt dat dit enkel tijdelijk mag zijn. Ik heb nog daktarin orale gel en crème liggen van in de spruwtijden van Lana. Dus ben ik nu zelf al beginnen behandelen. Ik heb schrik dat als ik drie dagen nog wacht, het helemaal een drama wordt. En ik voed nu met tepelhoedjes, niet mijn eerste keuze maar zo kan ik tenminste live voeden. Hopelijk is de pijn morgen al een stuk beter en kunnen we ze al achterwege laten.