Als een roos in de woestijn...

Een maand of drie geleden hadden mijn man en ik een gesprek over een derde kindje. Ik was enthousiast, mijn man had zo zijn bedenkingen, vooral op financieel gebied. Door teleurstellingen in zijn eigen jeugd wil hij zijn kinderen boven alles de mogelijkheid bieden om door te leren, iets wat hem door omstandigheden ooit niet gegund was. Toch klonk door dit alles heen ook de wens voor een derde kindje en uiteindelijk besloten we sámen dat een derde kindje welkom zou zijn. we hielden de vraag 'wanneer' nog een beetje open en waren er niet echt actief mee bezig.

Omdat ik door veel zorgen rondom twee ernstig zieke vaders soms moeite heb mijn hoofd koel te houden, zei ik niet lang geleden tegen mijn man 'dat we onze kinderwens misschien beter nog wat uit konden stellen'. Een week later stond ik bibberend en niet wetend wat nu te voelen met een positieve test in mijn handen. Alle bezwaren en zorgen kwamen in volle hevigheid op me af, totdat mijn man heel nuchter zei 'maar eigenlijk vind ik het ook wel heel erg leuk hoor'! 

Ja, en zo is het eigenlijk maar net. In alle zorgen, stress en onzekerheid groeit er iets moois, iets nieuws, iets sprankelends in me. Als een dorre woestijn waarin plots een rode roos opbloeit, zo voelt het! De woestijn van ziekte, verlies, dood en zorgen wordt opgefleurd door het sprankelend frisse van nieuw leven. 

En hoewel de tranen gevloeid hebben bij het vertellen van het nieuws, niet wetende of mijn vader de geboorte nog zal meemaken, overheerst de blijdschap en fleurt dit ontluikende leventje de zieke grootvaders op. Als een roos in de woestijn....