Lieve allemaal,
Vandaag was ik op de poli fertiliteit voor 8 weken echo. Twee weken geleden hadden we een echo waarop mooi knipperlicht te gezien was. Voel me ook al 4 weken hondsberoerd, misselijk van ochtend tot avond (gelukkig) geen braken, moe moe moe, wat neerslachtig en zere borsten. Aan een doorgaande zwangerschap twijfelde ik niet meer, dit moet goed komen. We hebben een prachtige zoon van 2,5 jaar en even was ik alle ellende van de mallemolen van de afgelopen jaren vergeten.... we hadden het zelfs al wat mensen verteld (familie/ gezin) en hoor mezelf dit weekend nog zeggen 'geen twijfel dat ik goed zwanger ben, zoveel klachten dit moet goedkomen'.
En toen lag ik daar in die bekende stoel op de poli, maar op het moment dat de arts haar echo scherm meer naar zich toe draaide er bedenkelijk keek voelde ik al dat het mis zat. Maar hoe dan? Ik voel me zo zwanger! Het vruchtzakje is was doorgegroeid, maar weinig tot geen inhoud. De woorden van de arts waren duidelijk 'geen goed nieuws' en 'niet vitale zwangerschap'... veel meer heb ik niet onthouden. Gelukkig was mijn man erbij. En nu wachten tot de miskraam op gang komt. Ik voel me zo enorm leeg. Heb dit zo niet zien aankomen. Ergens voel ik me schuldig, we hebben een prachtige zoon. Alsof hij niet genoeg zou zijn...
Ongetwijfeld ben ik een van de velen en hoort dit er ook bij. Even dacht ik dat het eens mee zou zitten, slechts een jaar bezig voor de tweede itt ruim 3 jaar voor de eerste... ik voel mijn inwendige klok tikken (ben 38 jaar) en steeds tegenvallende hoeveelheid bevruchtingen....
Wilde dit graag delen en was benieuwd naar jullie ervaringen rondom miskraam en of er nog tips zijn hoe deze periode door te komen.
Veel liefs,
Nora
reacties (30)