Hoi Nora,
Wij hebben heel lang gewacht voordat we uiteindelijk de stap hebben gemaakt om naar de dokter en het ziekenhuis te gaan.
Mijn man had erg veel moeite om de stap te nemen om naar de dokter en het ziekenhuis te gaan. Hij wilde het graag zelf proberen. Maar toen we vorig jaar beide 30 waren, vond hij ook wel dat we nu echt serieuze stappen moesten gaan ondernemen, omdat hij nu ook wel echt het gevoel had dat het anders niet zou gaan lukken.
Inmiddels gebruiken we al 7 jaar geen voorbehoedsmiddelen meer, hebben in 2014 een miskraam gehad en daarna niets. In september 2017 hadden we de eerste afspraak in het ziekenhuis en eind juni gaan we eindelijk een behandelplan bespreken.
Ik heb ook soms moeite met zwangeren om me heen. Als ik dan weer een berichtje voorbij zie komen op facebook o.i.d. en ik voel dat ik boos of geïrriteerd ben, dan scrol ik snel door. Pas op het moment dat ik me wat rustiger voel, dan neem ik de tijd om op zulke berichtjes te reageren. Ik kan anders nogal bot overkomen 
Hou er vertrouwen in, er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden, dan komt het vast goed. 
Hoi Ieriemierie,
Jeetje jullie hebben ook al veel mee moeten maken. 7 jaar.. pff en ik zit met 2 jaar al flink in de twijfel. Fijn dat jullie nu geholpen kunnen worden en hopelijk voelt het als een goed traject met een mooie uitkomst.
Facebook heb ik al verwijderd. Je leest er alleen maar de mooie en leuke kanten alsof niemand een probleem heeft (logisch ook want je gaat niet alles online zetten). Sinds ik het niet meer heb mis ik het echt niet meer en voel ik veel meer rust. Als iemand wat wil vertellen dan kunnen ze dat persoonlijk doen, veel leuker dan alles al weten terwijl je degene nog niet eens hebt gezien.
Gisteren een gesprek gehad bij care for women en blijkbaar zijn er nog maar amper onderzoeken gedaan. Ik voelde me echt gehoord. Ik moet nu waardes laten prikken om te kijken hoe mijn vitamine, hormonen Ed zitten en dan kunnen we verder kijken. De wens tot nu is liever geen traject vandaar dat we eerst gaan kijken of er meer uit het natuurlijke te halen valt en of er niet stiekem toch iets niet helemaal goed zit. Mocht het daarna nog niks opleveren dan denk ik dat ik wel het stapje verder ga zetten. Zoals andere al zeggen als de wens groot is doe je er alles voor.
Veel succes en geluk in juni
Liefs,
Stephanie
Hoi,
Ik wilde toch ook reageren. Wij zijn sinds april 2016 bezig. Best snel zwanger geworden. Miskraam gehad en daarna nooit meer iets.. Vorig jaar oktober het traject in gegaan. Uit eindelijk geopereerd ivm verkleefde eileider. Op dit moment is onze 53% om dit jaar zwanger te worden. Nu na de operatie een half nog geprobeerd. Maar vandaag gesprek gehad en startten vanaf mijn volgende cyclus met hormonen en iui. We weten dat iui geen garantie geeft. En mogelijk ook dat er te veel blaajes rijpen. Dit gaan we meemaken hoe het bij ons gaat. Hier staan we open in en we staan er samen achter..
Onze wens is groot dus hier hebben we alles voorover..
Hier voor mijn verhaal mijn blogs..
Je mag me altijd een berichtje sturen..🍀
Hoi Kaat88,
Ow dat lijkt me ook zo zwaar een miskraam. En dat je dan weet dat het wel kan maar toch niet komt, hoe bizar. Heftig hoor!
Jullie zitten qua percentage nog hoger. De dokter had geschat dat wij vanaf mei ongeveer rond de 30 procent kans zouden zitten. Ik vraag mij ook af of echt alle onderzoeken bij ons zijn gedaan of dat er ergens toch wat zit. Bijvoorbeeld een eileider die niet goed doorloopt of ik heb wel eens gehoord dat je baarmoeder niet een goede omgeving kan zijn voor het zaad. En soms denk ik dat ik niet overal wat achter moet zoeken hoor. Maar vind het altijd wel fijn als je echt alles hebt gedaan.
Jij zit wel in een normale cyclus?
Liefs, Nora
Ja was heftig. Ja blijft bizar nu..
Ik heb een HSG onderzoek gehad. Hierbij is ontdekt dat ik een verkleefde eileider heb. Deze is met een operatie los gemaakt. Dus in theorie zou het weer moeten lukken.. Ik zou vragen om een HSG onderzoek. Een samenlevingstest doen ze bijna niet meer werd mij verteld. Heeft geen meerwaarde. Ik heb een prima eigen cyclus. En voor nu zijn we onverklaarbaar onvruchtbaar.
Voor nu zijn we blij dat we geholpen worden. En dat ons dit meer geluk mag brengen..
Liefs,
Hoi Kaat88,
Dan zat er dus stiekem toch nog wel iets. Ze hebben blijkbaar bij mij alleen op chlamydia getest en nooit andere dingen uit mijn bloed gehaald. De vrouw waar ik gisteren mee sprak was erg verbaasd hierover. Voor ons is dit ook allemaal nieuw dus weet ik veel welke onderzoeken er allemaal moeten gedaan worden. In vertrouwde op de profs dat hun het wel wisten. Ik moet nu waardes laten prikken zoals hormonen en vitamine om te kijken of dat wel goed zit. Het was nu nog een kennismakingsgesprek wat we tot nu toe hebben gedaan. Eind juni een vervolggesprek (ivm dat we in juni op vakantie gaan) en dan kijken wat er allemaal eruit te halen valt. Ik denk dat als dit allemaal nog niks uitwijst dat we toch ook de stap tot traject nemen. Voor nu is de wens als het mogelijk is zonder, dus daar wordt nu naar gekeken of dat ook echt mogelijk is. Mocht dat niet zo zijn dan gaan we een stapje verder.
Hoe gaat het nu met jou?
Liefs,
Nora
Wij zijn voor de eerste 27 rondes bezig heweest en toen eindelijk raak. Wij mochten nog niet boor iui omdat bij ons alles goed was (enkel vorm zaadcellen 99% afwijkend). Tweede zs duurde wederom lang en uiteindelijk via ivf een zoon gekregen. Maar dat is een ander verhaal omdat toen bleek dat ik pof heb (vervroegde overgang). Je groeit erin... als ze ons aan de start van het avontuur 7 jaar geleden hadden gevraagd of we tot ivf zouden gaan (notabene in Düsseldorf) was dat voor mijn vriend een no go. Voor mijzelf weet ik niet.
Het is niet zo dat als je besluit in mei iui te doen dat je dan verplicht bent tot het gaatje te gaan. Je kunt zelfs overwegen 1 iui te doen en daarna verder te kijken. Hoe reageer je erop, wat doet het met je relatie en is dit iets wat jullie samen goed aankunnen of ging het toch een brug te ver. Je bent altijd zelf vrij om op ieder moment keuzes te maken. Er zijn gelukkigen bij die met de eerste iui zwanger zijn en als dat niet zo is kun je ook besluiten natuurlijk verder te proberen en weet contact op te nemen als jullie wel weet een iui willen proberen.
Hoi mamavanmj,
Zo te lezen hebben jullie al heel wat mee moeten maken! Ik merk het inderdaad ook dat je je grens continu verlegd. Eerst denk je met een half jaar is het wel zover dus geen dokters e.d. Met een jaar stap je toch naar de dokter maar denk je nee hoor geen traject en nu zitten we dus al in een soort voor traject. Gelukkig staan we er beide ongeveer hetzelfde er in en doen we niks overhaast. We hebben echt wel moeilijke momenten gehad omdat in het begin erover praten lastig was maar dat gaat nu ook goed. Het brengt allemaal wat mee. Ik schrik er wel echt van hoeveel mensen er langer over moeten doen.
Volgende week heb ik een gesprek bij care for women en hoop ik er achter te komen wat onze mogelijkheden zijn en wat die inhouden. En inderdaad hoe wordt je begeleidt hierin. Is het puur hup hier is je behandeling of vragen ze tussendoor ook of het nog steeds goed voelt.
Ik ben benieuwd wat andere mensen hun besluit heeft gemaakt om het traject in te gaan en hoe dat uiteindelijk voelde. Ik ken 1 iemand die de hormonen een hel vond (geen normale cyclus) en alle bezoekjes aan het ziekenhuis. Een ander stel vond het een opluchting dat ze geholpen werden en het uit handen konden geven.
Liefs,
Nora
Zowel mijn zus als schoonzus herken ik in jouw verhaal. Beide na ivf zwanger geworden. Iui had niet geholpen. Ik zou gewoon gaan starten.... de wens is er en je wordt een beetje ondersteund.....
En het mooie nieuws na al die ellende us mijn schoonzus nu in de eerste ronde spontaan zwanger geraakt van hun 2e kind.
Zet m op met keuzes maken!
IVF schijnt heel heftig te zijn. Wat bijzonder dat ze bij de 2de wel spontaan zwanger is geworden!
Volgende week een gesprek en dan kijken wat het beste bij ons past.
Ja klopt hoor! Bij beide hebben de hormooninjecties er echt wel ingehakt..... zoals mijn schoonzus laatst zei je verlegt alleen steeds je grens omdat je graag een kindje wil...
Hoi hoi, ik las je blog en wil even reageren. Je komt heel sterk over, na twee jaar tich nog zoveel rust. Ik vind het knap. Ik werd echt zo enorm ongeduldig en vond iedere keer de wachtlijsten al te lang.
Zou iui in eigen cyclus geen mogelijkheid zijn? Want inderdaad, met hormonen is de kans op groei van te veel eitjes aanwezig en steeds onderbreken is ook niet heel bemoedigend om positief door te blijven gaan. Als je een goede eigen cyclus heb zou je dat allereerst kunnen overwegen, en als dat niet de gewenste zwangerschap brengt zou je altijd nog in een cyclus met hormonen kunnen starten. Heel veel succes in ieder geval! Ik heb je toegevoegd, wij starten ook weer!
Hoi Rupsie,
Nou rust.. ik probeer rustig te blijven, aan stressen heb ik niks. Vaak de eerste 2 weken van mijn cyclus(waar ik nu in zit) gaat het prima maar de andere 2 is het afwachten of het gelukt zal zijn dus dan iets meer onrust. Er zit ook veel twijfel en onzekerheid bij mij hoor.
Ik had ook verwacht dat er wachtrijen waren maar we konden elk moment starten. Ik zat toen niet lekker in mijn vel omdat mijn vader pas was overleden dus hormonen durfde ik sowieso niet aan toen. Nu ik weer beter in mijn vel zit ben ik mijn opties aan het bekijken, om het zo maar even te noemen.
Ik weet niet of dat kan. Er werd toen iui met hormonen gezegd. Ik vroeg het mij toen later ook af of er niet andere dingen zijn. Ik werd getipt om eens met 'care for women' te praten. Daar heb ik volgende week een afspraak mee. Hun heb ik ook gezegd dat ik wil weten welke mogelijkheden er allemaal zijn. Dus ik ben wel al bezig met verder kijken.
Waar starten jullie mee?
Liefs, Nora
reacties (0)