Van me afschrijven

Pff wat kan het toch ongelovelijk frustrerend zijn hoe mensen denken het goede te zeggen. Een vriendinnetje van mij die zwanger is was langs geweest. En ondanks dat het voor haar ook even heeft geduurd lijkt het wel alsof dat allemaal vergeten is. Het heel traject verteld waar wij nu in zitten. Twee weken terug zat ik nog jankend op de bank dat ik het niemand wilde vertellen en nu komt het er op een of andere manier heel makkelijk uit. Maar goed zij was dus in de tijd dat ze er was aan het vertellen hoe vervelend het was als zij rustig was dat het kind dan druk was en dat als je een kind in je buik hebt je niet meer normaal kan eten etc etc etc.. Dat ik dat ook allemaal zou krijgen en dat ze me dan zou uitlachen voor alle kwaaltjes.. Het enige wat ik kan denken is dat het me geen reet kan schelen als ik al die kwaaltjes zou hebben. Na zoveel geduld te moeten hebben neem ik dat voor lief. Begrijp me niet verkeerd er heerst een taboe over zwanger worden maar ook over zwanger zijn. Je wordt gelijk zwanger, zo niet dan heb je het er niet over en al helemaal niet als er een traject bij komt. En als je zwanger bent dan ben je daar blij mee en dan mag je niet klagen en moet je altijd stralen. Ik mag er niet over mee praten want ik weet niet hoe het is om zwanger te worden. Maar af en toe dan denk ik wees eens voorzichtig met je woorden naar andere. 

Daarnaast krijg ik nu van meerdere mensen de vraag naar mij geslingerd of ik al aan de hormonen zit. Gewoon zomaar uit het niets midden in een gesprek.. Uuuh ja zie dan maar wat anders te zeggen als je het eventueel niet zou willen vertellen. Ik vind het eng hoe direct mensen kunnen zijn. Je weet nooit in welk deel iemand zit. Natuurlijk is intresse fijn, alleen soms komt het allemaal zo hard binnen. 

Laatst was ik nog in mijn wachtweken had ik net een heel emotioneel gesprek met manlief gehad over waar we nu in zitten hoe we ermee omgaan en willen omgaan, willen we het vertellen etc etc. 's Avonds een babyshower van iemand en opeens van iemand de vraag: Wanneer komt er een bij jullie? De tranen stonden in mijn ogen en ik kon niks meer uitbrengen.. Gelukkig was er iemand naast mij die zei nou dat soort dingen hoor je niet te vragen wie weet willen ze het niet, lukt het niet? Toen heeft ze haar vraag gelukkig terug genomen en konden we weer verder. Maar jeetje wat voelde ik mij elledig. Het liefst was ik even weg gelopen om kei hard te gaan janken.

Ik weet het de vraag zal altijd blijven zolang er geen kind is. Ik heb al vanaf heel jong gezegd dat ik kinderen wilde en altijd gezegd dat ik 25 een hele mooie leeftijd vond.(hoe naief als je daar aan terug denkt dat je er toen zo makkelijk over dacht) Het is puur toeval dat we ook echt op mijn 25ste zijn begonnen. Nadat we een jaar bezig waren en we het voor ons zelf redelijk op een rijtje hadden zijn we er naar directe omgeving open over geweest. Nadat dat allemaal goed voelde begonnen we het ook te zeggen tegen de mensen die "de vraag stelde". Misschien meer om hun even met hun mond vol tanden te laten staan dan dat je het heel graag met echt iedereen het erover hebt. Dat we tegen de twee jaar aanliepen zijn we heel open erover geweest dat we eerst onze vakantie af wilde wachten en dan eventueel het traject in zouden stappen. Mochten we er helemaal achter staan. Dus heel gek is het niet dat mensen het nu gaan vragen. Mensen weten immers hoe onze weg ongeveer gaat.

Mensen staan er niet bij stil. Ik moet zeggen ik heb jaren terug onwijs gezeurd bij mijn zus en zwager wanneer ik nou eens tante zou wiorden. En ik weet dat dat natuurlijk ook uit puur gunnen en wens is. Hoe ouder ik werd hoe meer ik mensen hoorde waarbij het langer duurde, miskraam, traject. Ik heb het mijn zus en zwager uiteindelijk ook gezegd dat ik daar echt spijt van heb dat ik dat continu aan hun had gevraagd. Gelukkig waren ze er toen helemaal niet mee bezig en toen ze er klaar voor waren was het in een keer raak. Maar je moet het in je omgeving mee maken of weten dat het ook moeilijk kan zijn wil je weten dat deze vraag zoveel verdriet kan brengen. Wie weet is iemand net zwanger, maar wil diegene het nog niet vertellen omdat ze eerst over die spannende drie maanden wil zijn, of heeft iemand net een miskraam gehad of misschien wel het ergste te horen gekregen dat het nooit zal lukken..

Ik vind het bizar. Ik vind het hele zwanger worden en zwanger blijven/zijn wereldje echt heel bizar. Hoe het vroeger werd gezegd dat als je zonder condoom vrijt dat je dan gelijk zwanger bent en een kind hebt dat is echt zo niet waar. En hoe makkelijk mensen er nog steeds over denken. Natuurlijk er is ook een groot deel waar het heel makkelijk bij gaat. (die zullen overigens vast andere dingen tegen komen tijdens het zwanger zijn) Hoeveel verdriet, angst, pijn, onzekerheid een vrouw moet doormaken. Maar ook hoeveel hoop, kracht, energie en moed ze elke keer weer bij elkaar moet rapen. 

Wees gewoon lief voor elkaar. Gun elkaar. En wees voorzichtig. Wees niet bang. 

Ik voel me soms zo alleen. Hoe langer het traject duurt hoe meer ik er achter kom dat mensen het echt niet begrijpen en ja ik weet zelf als geen ander dat je echt pas weet hoe het is als je er zelf in zit. En zelfs dan is voor iedereen het traject weer anders. Elk mens reageert weer anders en voelt anders. 

Ik ben echt blij dat ik babybytes tegen ben gekomen. Hoe pijnlijk alle zwangerschapsaankondigingen ook kunnen zijn, dat is wel uiteindelijk het doel dat ik ook zo een blog ooit mag schrijven. Ik heb een aantal meiden gevonden die ongeveer hetzelfde mee maken en waardoor ik mij begrepen voel. Dit maakt het allemaal na een zware dag allemaal even wat makkelijker. Dus bij deze even een dank je wel naar alle meiden met al die lieve woorden:heart