Frustraties en ronde 36

Ik heb het idee dat het voor de mensen in mijn omgeving moeilijker lijkt te worden dan dat het voor ons is. Tenminste deze week was een week waarin ik veel gesprekken met mensen in onze omgeving heb moeten voeren. Het begon met m'n schoonouders. Daar hebben we al niet echt een super jaar mee gehad. We hebben het hun ruim een jaar geleden verteld toen we nog niet eens in het traject zaten en we hebben hun toen gevraagd het voor zich te houden en het niet aan de broers en zus van manlief te vertellen. Dit deden we wanneer het voor ons goed voelde en aangezien we met een aantal niet eens contact hadden zou het kunnen zijn dat sommige het nooit te weten komen. We kregen vaak naar ons hoofd geslingerd dat we het maar moesten vertellen aan iedereen want dat zou het allemaal veel makkelijker maken. Want hun vonden het erg zwaar om het voor zich te houden en te moeten liegen naar de andere. Daarna zijn er wat dingen gezegd en gedaan waardoor wij ons flink gekwetst voelde. Hier hebben wij vorige week eindelijk een gesprek over gehad (koppige familie en nogal slecht in comminicatie. Liever doen alsof er niks is gebeurd). Daarin vertelde mijn schoonvader dat hij het de rest van de familie heeft verteld omdat hij dacht dat er dan misschien meer begrip naar ons toe zou komen van de andere, aangezien ze nog wel eens vragen kregen. Ik was hier niet heel gecharmeerd van en vooral omdat het niet het resultaat heeft gegeven wat hij in gedachten had. Hier was hij het uiteindelijk ook wel mee eens. Maar zo makkelijk als mensen erover doen. Hun hebben het heel zwaar dat ze moeten liegen tegen andere. Terwijl ik denk als mensen vragen hebben kunnen ze gewoon naar ons komen en krijgen ze een eerlijk antwoord i.p.v. een antwoord van iemand anders die maar een gokje doet. We hebben nog een vervolg gesprek gepland deze is volgende week. En gelukkig maar want ik merk dat ik echt heel boos ben dat ik iemand vraag het niet door te vertellen en vervolgens dat diegene het doodleuk aan iedereen verteld! En het verhaal klopt niet eens zoals hij het heeft verteld aan hun. Dus dit kan ik gelukkig volgende week nog even vertellen aangezien mijn vertrouwen ook gelijk weg is. Gelukkig staan ze wel open voor een familiegesprek die we daarna gaan plannen. Hopelijk werkt de rest hier ook in mee want ik ben het schijnheilige gedoe en niet communiceren met de juiste persoon echt zo zat. 

Er heerst daar veel onbegrip. Ze snappen het niet als ik zeg dat ik het mn schoonzusje gun maar dat we het onszelf meer gunnen. Want dan gun je het een ander toch niet. Uitleggen heeft geen nut, ik heb het idee dat ik in elk gesprek weer in herhaling val met mijn uitleg. En ze snappen al helemaal niet waarom we het niet gewoon iedereen vertellen want dat maakt het allemaal heel wat makkelijker. Nou ik heb ondertussen door dat het helemaal niet altijd makkelijker is om het iedereen te vertellen aangezien iedereen zijn eigen meningen en goed bedoelde tips hebben. Ik ben me deze week alleen maar aan het verantwoorden en verdedigen naar de mensen die het weten. 

Daarna kwam mijn zus die opeens een opmerking maakte in de familie app waarna ik haar apart zei dat die best stak. Vervolgens kreeg ik in de reactie dat ze al zoveel rekening met ons houdt door zo weinig mogelijk van de kindjes te posten in de familie app. We hebben dit nooit tegen ze gezegd dat we niks van mijn neefjes willen zien en juist toen ze vroegen hoe moeten we hiermee om gaan hebben we gezegd gewoon doen zoals altijd en we houden zielsveel van hun kindjes en willen graag een deel zijn van hun leven. Dus nee je moet niet dingen niet posten om met ons rekening te houden. Post het juist zodat het luchtig blijft en we ook de leuke dingen zien. 

De volgende dag kwam mijn moeder dat ze graag naar mijn eitjes vraagt (ja mijn moeder heeft soms een bijzondere manier om erover te beginnen, ik voel me af en toe al een soort broedmachine met die eitjes die moeten groeien) maar dat ze niet weet hoe wij hierin staan. Toen ik dat bericht kreeg moest ik gelijk janken het was me echt even te veel. Opeens al die mensen die bezig zijn met onze kinderwens en wij die al redelijk gefrustreerd zijn die zichzelf ook nog eens moeten verantwoorden en verdedigen over bepaalde beslissingen. Dus daar heb ik ook een heel gesprek mee moeten hebben. 

Vervolgens op het werk kom ik een oud collegatje tegen en ik vroeg haar hoe het ging. De vraag kwam terug en daarna gelijk en ben je al eens zwanger??? Waarop ik een antwoord gaf van nee maar dat het duidelijk was dat het niet makkelijk ging. Ze had zelf ook graag kinderen gewild maar dat is nooit gelukt en schaamde zich er ook voor dat ze de vraag had gesteld. 

Begijp me niet verkeerd ik snap heel goed dat als je er niet in zit kan je het niet weten hoe het is. Ik heb ook ooit aan de andere kant gestaan en toen wist ik ook niet hoe het was en wat je het beste kan doen. Dingen die ik een jaar geleden dacht terwijl we er zelf in zaten daar denk ik nu van serieus dacht ik dat toen? Wij zijn heel duidelijk naar mensen geweest. We willen zelf bepalen wie het weten en op welk moment en welke manier wij dit doen. En ook hebben we aangegeven hoe we willen dat mensen ermee omgaan. Zeker mogen ze met vragen komen maar nee ik wil niet dat je me hele cyclus kan volgen want mocht het dan wel raak zijn dan weet ik niet of ik het wel gelijk wil vertellen of dat ik eerst de eerste echo bijvoorbeeld af wil wachten. Mag het ergens nog alleen van ons twee zijn en een verrassing? Daarnaast hebben we gezegd doe gewoon zoals we altijd doen de kinderwens is al zo een groot deel van ons leven we willen dit ook soms even "vergeten".

Vanavond eten we bij mijn moeder dus zullen we het er vast ook nog over hebben. Ik vind het echt heel vervelend als mensen er mee rond lopen en zo voorzichtig mogelijk gaan doen terwijl het helemaal niet nodig is. Ik vind het juist fijn als mensen gewoon normaal doen en ons behandelen als wie we zijn en niet als dat stel wat nog niet zwanger is. 

Zo frustraties er even uit en we kunnen weer door..

Deze ronde zouden we IUI5 krijgen maar door overstimulatie moesten we stoppen en mochten we ook geen gemeenschap hebben. Al twee dagen heb ik bruinverlies. Ik had er veel over gelezen maar ik had het zelf nog nooit gehad. Eergister dacht ik eigenlijk nu al ongesteld maar het brak dus niet door. Volgens mijn cyslus zou ik de 4de pas ongesteld moeten worden. Vanmorgen bij het wakker worden weer niks. Ik wist wel dat het niet zo zou zijn maar ik had nog een test liggen dus dacht laat ik die eens doen. Uiteraard bleef deze wit. Naar mijn idee hebben we drie dagen voor mijn eisprong gemeenschap gehad, dus kneep hem wel even ondanks dat de FA zei dat het niet echt mogelijk zou zijn.

 Meestal na een test breekt het gelijk door maar tot nu toe alleen maar bruinverlies. Het gekke is dat ik dus wel de syptomen heb zoals steekjes, soms een opvlieger en een nat gevoel beneden. Bij de toiletgang met afvegen een streepje slijmerig rood maar verder nog steeds bruin en echt minimaal. Ik zit dus nu te wachten tot het echt doorbreekt zodat ik de fertilliteits arts kan mailen voor een afspraak voor de uitgangsecho. Ik vind het echt super frustrerend dat het niet doorbreekt want dan kunnen we gewoon weer gaan starten. Deze maand voelt echt zo als een verloren maand. Hoe vreselijk ik die wachtweken ook vind, liever wachtweken met kans op een zwangerschap dan deze wachtweken op een menstruatie.