Nog een maand rust

Het valt me allemaal best wel zwaar. Op het werk is het hectisch omdat er niet aan afspraken wordt gehouden waardoor er fouten worden gemaakt. Hierdoor ben ik veel met verwanten in gesprek en wil hun elke keer beterschap beloven, maar de dag erna gaat het weer fout. Erg frustrerend want mijn trucendoos is ondertussen ook wel leeg.

We proberen met de familie van vriendlief in goede banen te blijven, alleen kost het mij teveel energie om dit op te pakken. Echter houdt het mij bezig, dus moet ik het eigenlijk gewoon oppakken. Aan de andere kant denk ik dat ik andere prioriteiten moet stellen. Maar aangezien je met elkaar geconfronteerd blijft.. Lastig, lastig..

Eind deze maand hebben we een verjaardag van de opa en oma van vriendlief maar ik kijk er zo tegenop. Schoonzusje die zwanger is, de rest die allemaal kleintjes hebben, ik trek dat denk ik gewoon even niet met hoe ik mij nu voel. Het is weer een verjaardag dat wij niet zwanger zijn. Vriendlief zei al dan gaan we toch niet, ik leg het wel uit aan opa en oma. Maar ik vind het ook weer lullig naar zijn opa en oma toe. 

En dan het iui traject afsluiten en naar ivf gaan. IVF is onbekend ik weet niet wanneer ik de afspraken kan verwachten en hoe lang ik moet spuiten, wanneer de punctie etc. Ik merk dat dit ook een stukje onrust brengt bij mij. Ik heb nu wel een protocol gevonden waarin ongeveer staat wanneer je de echo's e.d. krijgt. Met IUI kon het ondertussen wel een beetje inschatten welke dagen het zouden worden. Het liefst "laat ik het los" gaan we weer terug naar hoe het was voor een kinderwens, maar de wens is te groot. Deze ga je na 3 jaar proberen niet aan de kant kunnen zetten. Meer dan 2 jaar is gebleken ondanks dat er nu niks te vinden is bij ons dat het op de natuurlijke manier niet gaat gebeuren. Hoe ga je dit ooit "loslaten" of er niet aan denken. 

Ik las het laatst bij iemand en dat is mij zo bij gebleven: Ik voel mij al moeder, alleen is het kindje er nog niet.

Het geeft mij veel stres aangezien aankomende cyclus helemaal vol gepland staat met afspraken die moeilijk te verzetten zijn. Ik heb zorgplanbesprekingen en ik ga vijf dagen mee op bewonersvakantie. Voor de bewonersvakantie was het al lastig om mensen te vinden en nu twee weken van te voren gaat dat mij sowieso niet meer lukken. De echo valt precies in het midden van de week en heen en weer rijden is geen optie. Een paar dagen nadat de punctie ongeveer zal zijn hebben we een avondje uit. Kortom ik wist eigenlijk niet zo goed hoe ik het allemaal moest plannen.

Gisteren kwam alles eruit. De afgelopen weken ben ik ontzettend moe en kan ik alleen maar huilen. Ook al laat ik de tranen niet echt gaan, want die komen nooit wanneer het uitkomt. Maar gisteren kwam alles er dus uit. Vriendlief en ik liepen al een week langs elkaar heen en psychisch voelde ik mezelf weer zoals ik mij een jaar geleden voelde. Van de week had ik echt het idee dat ik overspannen was. Nergens jezelf toe kunnen zetten, alles zit tegen ondanks dat je je er 200 procent voor in zet. Moe zijn, huilen.. Nu alles er uit is gegooid naar vriendlief en we ook gelijk weer wat liever tegen elkaar zijn voel ik me wel alweer wat beter. Het liefst zet ik een stap terug, maar met alle afspraken die moeten gebeuren is dat lastig. En het inkomen hebben we voorlopig nog nodig. En aan de andere kant denk ik wat ga ik thuis doen, daar wordt ik waarschijnlijk ook niet gelukkig van.

Vanmorgen hebben vriendlief en ik even gebeld i.v.m. alle afspraken die er staan deze maand en hoe dat moet met IVF. Uiteindelijk hebben we besloten dat we deze maand nog niet beginnen en dan volgende maand er rekening mee houden met plannen. Dan heb ik de rust voor deze maand om mijn zorgplanbesprekingen te doen en de bewonersvakantie en alle uitjes waar we kaarten voor hebben. Een exrtra maand zonder hormonen kan ook zeker geen kwaad. Ik vind het wel lastig want het is weer een maand uitstellen, maar voor mijn rust is het zo denk ik beter. Ik denk dat dit de beste keuze is.

Overigens gaan we er natuurlijk wel zelf voor deze maand en aankomende maand om het zelf te proberen. Dus helemaal een gemiste kans is het niet.