Bevallen!

Jeetje daar lig ik dan thuis in bed naar een heel knap meisje te kijken. Een meisje! Altijd van gedroomd en sowieso een baby, we hebben een eigen kindje mee naar huis.

Zaterdag op zondag nacht rond 3 uur begonnen de weeën. Tussen de 8 a 10 minuten. Ik werd er wakker van zuchtte ze weg en viel dan tot de volgende weer even in slaap. Volgende dag en nacht hetzelfde maar ze werden wel heftiger. Weeën duurde inmiddels ru 1.5 minuut. Tussen poses soms 3 minuten maar toch nog steeds tussen de 5 a 8 minuten. Dinsdag avond nog niks en de weeën volgde elkaar niet sneller, maar waren wel heftiger en gingen ook erg in mijn rug zitten. Dinsdag avond maar overlegd met de verloskundige. We gingen het nog een nachtje aankijken. Ik verloor al mijn slijmprop en wie het klink alsof het die nacht of volgende ochtend wel zou kunnen gebeuren. Volgende ochtend helaas nog niks. Om half elf kwam ze langs en controleerde ze me. Ze vond de weeën ook echt goed heftig alleen de tussen poses lang. Ik had al vijf cm ontsluiting. Gelukkig het was niet voor niks allemaal. Met de hoop dat het allemaal wel verder ging is ze even weg gegaan en zou ze rond half drie smiddags weer terug komen. We mochten het bevalbad opzetten en ik mocht er in als ik wilde. Dit was wel heel fijn en ontspannend. Maar de weeën werden er ook rustig van.
Om half drie was ze terug. Weeën werden heftiger maar nog steeds niet sneller achter elkaar. Gekozen om.de vliezen te breken in de hoop dat dit het versnelde. Gelijk was er duidelijk dat de kleine in het vruchtwater had gepoept. We moesten de spullen pakken en naar het ziekenhuis gaan. Daar aangekomen waren de weeën weer heftiger maar nog steeds niet snel achter elkaar. Besloten om aan de pomp te gaan. Dit werkte al snel en de weeën kwamen sneller op elkaar. Al vrij snel kreeg ik ook persdrang en ben ik rond 18:30 gaan persen. De kleine in m'n buik reageerde hier erg op en het hartje vertraagde continu. Ze hebben een krasje op haar hoofd gemaakt om bloed af te nemen. Dit was echt niet fijn en kom me al minder concentreren. De kleine voelde ik er namelijk ook flink op reageren in mijn buik. Als haar conditie niet goed was zouden ze met de vacuümpomp het proberen en als dat niet lukte zou het gelijk een spoedkeizersnede worden. De uitslag werd niet duidelijk dus gelijk over naar de vacuümpomp. Die wilde niet vast gaan zitten. Een andere werd gepakt maar het lukt niet om haar eruit te krijgen. Ik was het inmiddels helemaal zat. Kon me niet meer concentreren goed te persen met al dat gevroet in mijn vagina en ook nog alle stress dat het nu of nooit was. Plus ging het wel goed met de kleine? Met flinke persdrang werd ik naar de ok gereden. Persen had geen nut, hoefde ook niet maar m'n lijf wilde uit volle kracht persen. Ik probeerde het weg te puffen maar jeetje wat was dit lastig. Vriend lief een dikke zoen en die werd weggehaald en ik werd eindelijk plat gespoten. Wat was ik blij dat ik die vloeistof voelde gaan werken. Vriendlief moest.op de gang wachten en twee minuten later om 19:59 werd onze dochter geboren. Hij mocht toen naar haar toe en heeft haar navelstreng doorgeknipt. Ik werd rond 22:00 wakker in de uitslaap kamer. Misselijk, het gevoel dat ik diarree kreeg en pijn. Gelukkig wat voor de pijn en misselijkheid gekregen en dit werkte snel. Later zakte de darmen gelukkig ook af. Op een po in een uitslaapruimte met meerdere mensen gaat het natuurlijk niet lukken, zeker niet half verdoofd. Na 20 minuten was ik er wel weer en hebben ze me terug gereden naar de kamer. En kreeg ik te horen dat ik een dochtertje heb gekregen. Dit wisten we namelijk nog niet.

Ze is een inimini met een gewicht van 2834 gram. Daardoor zullen we nog wat extra controles over 3 weken en 3 maanden krijgen. Maar ze doet het super goed. Aanhappen doet ze gretig en de voeding komt gelukkig op gang. Vanmiddag mochten we naar huis aan de ene kant fijn, aan de andere kant alles in het ziekenhuis is iets meer gemaakt voor het minder mobiel zijn. Maar we gaan er gewoon voor.

Het was onwerkelijk en ook weer zo natuurlijk om haar mee te nemen naar huis. Thuis kwamen de tranen van besef en ook even het besef van de mega pittige bevalling. Vanaf het infuus had ik mezelf eigenlijk uit gezet, maar merk nu als ik erover praat dat het veel doet.

Het is wennen en we moeten onze draai nog vinden maar volgens mij doen we het al heel erg goed. De kleine is tevreden en daar gaat het om. Nu hopen dat ik snel herstel en snel mobieler ben, dan kunnen we echt gaan genieten.