ICSI | We gaan beginnen!

Twee weken terug had ik de prikinstructie. Ik dacht ik prik daarna bloed voor mijn waardes. Ik had even niet door dat ook de AMH geprikt werd, ik dacht alleen HIV e.d. Tijdens het gesprek zei ze dat ze die nodig had om te bepalen hoeveel eenheden ik moet gaan prikken. Veel van het gesprek is langs mij heen gegaan. Ze begon met wat standaard dingen en vroeg of ik een vraag had. De enige die ik had is of mijn partner bij de punctie mag zijn. Het antwoord was gelijk nee. Dit kwam erg binnen bij mij en ik kon alleen maar huilen, hoe hard ik ook mijn best deed dit tegen te houden. Ze heeft alle medicatie uitlegd daarna, maar daar is dus vrij weinig van blijven hangen.

Ik weet niet wat het precies is, voor het traject ben ik niet bang en heb ik geen stress. Maar het idee dat ik die punctie alleen moet gaan doen. De laatste keer heb ik mijn partners hand volledig fijn geknepen om een beetje rustig te blijven. Nu is het andere medicatie (morfine) die ze toedienen en dit schijnt echt beter te zijn. Maar toch ik denk het stukje dat je al weet hoe het is en hoe het voelt, dat het zonder de steun van je partner toch wel even anders is. Je moet alles al alleen doen en dan dat stukje ook nog. Ze doen het niet omdat ze het zaad en de eicellen zo snel mogelijk bij elkaar willen hebben en de ruimte zo steriel mogelijk willen houden. Het laatste begrijp ik echt, al blijft het dat ik weet dat het ook anders kan. Tijdens het afronden van het gesprek zei ze wel "we zien dan wel of je partner er bij kan zijn of niet". Toen dacht ik oke.. is dit valse hoop of is er toch een kleine kans dat hij er toch bij mag zijn??

Het was afwachten op mijn menstruatie. Doordat ik de laatste cyclus al vroeg begon met bloedverlies en uiteindelijk ruim 10 dagen heb gebloed i.p.v 5 heb ik rond dat ik dacht dat mijn ovulatie was testen gedaan om te zien wanneer het is. Deze kon ik mooi ik beeld brengen. Ik had er van de iui nog 3 liggen en anders bleef het ook maar liggen. Zo kon ik mooi inschatten wanneer ik ongeveer zou gaan menstueren. Gister avond kreeg ik buikpijn en niet veel later brak het door. Ik was er weer heel rustig onder, maar ineens kwam de stress. Want welke medicatie was het ook alweer en wanneer welke. Het zijn twee andere dan ik gewend ben. Snel een mailtje eruit gegooid om te melden dat we gaan beginnen en of ik het goed heb wanneer ik welke spuit zet.

Jeetje.. We gaan beginnen! Toch ook wel weer heel spannend hoor. Zal er een broertje of zusje voor onze dochter komen? Hoe ga ik het deze keer ervaren met de hormonen en hoe zal de punctie gaan. Hoeveel eicellen zullen er deze keer zijn en vooral hoeveel rijpe. Zijn het er genoeg om grotendeels ICSI te doen en met een paar IVF om te kijken of het ook nog te maken heeft met het doordringen van de eicel.. Heel eerlijk ik ben blij als we de punctie achter de rug hebben. 

Mijn AMH vind ik niet mega hoog. Normaal zit een vrouw tot 40 jaar tussen de 1,0 en de 12. Mijn waarde is 1,27. Er is nog zeker een grote kans op een zwangerschap, maar dat er minder eicellemn in de voorraadkast zitten. Ergens vind ik dit niet raar. Mijn moeder zat voor haar 40ste in de overgang en met het hele traject en het niet vanzelf zwanger raken. Al lees ik ook dat je er meerdere keren geprikt moet worden om een goede meting te hebben. Zover ik weet wordt dit echter niet gedaan. 

Gister avond in bed kreeg ik flashbacks naar de puncties en echt weer even paniek. Ze hebben nu genoteerd staan dat ik met narcose de punctie wil. Echter gaat mijn voorkeur niet uit naar een narcose. Ik ben bang dat mijn punctie in een weekend gaat vallen en dan heb je niet eens de keuze om het onder narcose te doen. De kans is dus groot dat ik het dan alsnog alleen moet doen. En ergens hoop ik dat het echt zo goed gaat met de morfine dat je het niet voelt en uiteindelijk moet het toch gebeuren. En aan de andere kant denk ik waarom laat ik mezelf niet onder narcose brengen en mezelf de stress en eventueel nog een trauma besparen. Die naald echt brr, ik dacht dat ik het vergeten was, maar ik kan het nu zo weer voelen hoe het voelt. Ik had ze gemaild om het aan te geven dat het stress geeft, we gaan het meemaken. 

Morgen begin ik met de eerste spuit. Aangezien de menopur niet leverbaar is heb ik nu Pergoveris. Hier ga ik 150 eenheden van prikken. Vanaf zaterdag komt er een spuit Fyremadel bij. De pen van de pergoveris werkt hetzelfde als de gonal-f. Dat is wel makkelijker dan de menopur mixen. De Fyremadel lijkt precies op de spuiten van de decapetyl. 

De eerste follikelmeting staat voor 14 februari gepland en de punctie staat voor nu op de 21ste.