UZ Brussel/Eicellen/Fout in gen/Eiceldonor

Het is een tijdje stil geweest hier, ik wist niet zo goed hoe ik alles op papier moest zetten, aangezien het in mijn hoofd duizelde. Het nieuws wat we hebben gehad kwam best binnen. Inmiddels hebben we nog 1 vergoedde poging en zijn de berichten omtrent mijn eicellen niet echt hoopgevend. 

1 mei hadden we een gesprek met onze arts. Hij vertelde dat we op het antwoord van Brussel moesten wachten of hun nog iets voor ons konden betekenen. In dit gesprek werd duidelijk dat de kans op een embryo bij onze dochter nog kleiner was dan we dachten. Na alle pogingen die we hebben gehad is zij de enige embryo die bij dag 2 door is gaan groeien en uiteindelijk is blijven plakken. Bij de twee ICSI pogingen dit jaar waren geen van de eicellen bruikbaar. Ondanks veranderingen van medicatie en extra medicatie. De kans dat het lukt leek dus erg klein, al zag de arts er nog hoop in. Hij gaf aan dat als Brussel niks kon betekenen we onze laatste poging hier in Nederland konden doen met andere medicatie die bijna zo zijn als de medicatie die ik gebruikt heb bij de poging voor onze dochter. Het geeft ergens weer hoop dat ze er iets in zien om je toch door te behandelen. 

2 mei kregen we bericht dat onze arts Brussel had gesproken en ze IVM (in vitro maturation) techniek bij ons willen proberen. Ze wisten niet of het verschil zou maken, maar het is naar hun idee redelijk genoeg om het te proberen. De arts in Brussel zou contact met ons opnemen. Dit duurde best een tijd. Uiteindelijk ben ik er zelf achteraan gaan bellen om te vragen wanneer we een afspraak kregen. De volgende dag belde ze om een afspraak te maken. 19 juni konden we terecht. 

Het was nogal een dingetje. Want de verzekering werkt uiteraard niet helemaal mee. Mijn verzekering heeft geen contract met Brussel dus alles moet worden voorgeschoten en dan het is nog maar de vraag of je het terug krijgt. Net dat beetje extra stress en onzekerheid die je absoluut niet nodig hebt. De vraag was dus of we de afspraak wel door moesten zetten of toch weer uitstellen. We hebben het uiteindelijk toch doorgezet en zelf de afspraak betaald.

19 juni Het was nog best een onderneming om onze dochter ergens onder te brengen en het nog stil te houden voor de rest. We wilden nog niemand wat vertellen omdat we geen vragen wilden voordat het voor ons zelf duidelijk was. Echter is onze schoonfamilie niet zo goed in dingen over ons voor zich houden. Dus dat was weer een drama, whats new!?.. Hebben we gelijk weer van geleerd wie er te vertrouwen zijn. 

De reis is toch best een end van Noord-Holland naar Brussel. Ik werd er niet heel vrolijk van het idee dat ik dit meerdere keren moet afleggen voor een traject, plus de verzekering in het achterhoofd. Dacht ik dat het traject in Nederland soms flink geregel was, dit is een luxe vergeleken met Brussel. 

De arts was erg vriendelijk. Helaas kwamen we erachter dat er veel documenten en informatie alsnog niet naar ons was gecommuniceerd ondanks dat ik het in dit traject al vaker heb gezegd dat ik de communicatie erg slecht vind en ik graag op de hoogte ben wat er in mijn lijf speelt. Gelukkig wilde deze man de documenten die hij had voor ons uitprinten zodat wij deze ook hadden. Deze arts heeft het wel heel duidelijk aan ons uitgelegd. Het zit dus waarschijnlijk in mijn gen, een fout waardoor mijn eicellen niet goed rijpen. Hier is niks aan te doen. Ik kan een bloedonderzoek doen, maar dit geeft alleen een bevestiging. Het zal geen duidelijkheid geven over eventueel een behandeling die werkt. 

Het voorstel van deze arts is om een ICSI behandeling te doen in Brussel. Mocht het nodig zijn kunnen ze na de ICSI behandeling een IVM behandeling doen. Mochten mijn eicellen weer niet rijp genoeg zijn, dan kunnen ze daar in de stoof om hopelijk nog door te rijpen en wel bruikbaar te zijn. Kans op slagen is niks over te zeggen. Het is een beeld wat uiteraard weinig voor komt. De behandeling moet het laten zien of het werkt. 

Of ik het aan onze dochter door heb gegeven weten we pas op latere leeftijd. De "fout" in de gen moet door beide ouders worden doorgegeven.  Dus het is hopen dat ze het niet heeft en anders weten we zodra zij er aan toe is dat zij zich hierop kan laten testen mocht het zwanger worden niet lukken. Het zet je wel aan het denken of je wel door moet gaan met je eigen eicellen. Je gunt dit niemand, zeker niet je eigen kind. 

Er komt nogal wat papierwerk bij kijken. We hebben heel veel documenten moeten ondertekenen en dan is het nog uitzoeken met de eigen verzekering. Onze verzekering heeft geen contract met Brussel dus dit betekent dat je op de dag van de punctie het gehele bedrag over moet hebben gemaakt en het dan moeten indienen bij de verzekering in de hoop dat je het terug krijgt. Inmiddels weet ik dat ze IVM in Nederland niet vergoeden, dus dit deel zal sowieso voor onze rekening komen. Het ziekenhuis wil gelukkig wel mee werken met de medicatie zodat ik niet naar Brussel hoef om de medicatie te halen. Echo's, bloedprikken etc kan allemaal in Nederland. Tenzij Brussel zelf een extra controle wil, dan moet ik alsnog naar Brussel. 

Het duizelt allemaal en we weten niet zo goed wat we moeten. Ik heb inmiddels de hoop eigenlijk een beetje verloren in mijn eicellen. We hebben bij elkaar 9 IUI's, 1 IVF en 4 ICSI behandelingen gehad en daarvan is 1 embryo en kindje ontstaan. Daarom begin je verder na te denken over eiceldonatie. Wil je die laatste vergoede poging gebruiken in de hoop dat er toch weer 1 rijpe eicel tussen zit, of ga je deze gebruiken voor een eiceldonatie. Mijn man was er heel duidelijk in dat er een grens was en we zelfs niet wisten of we wel door zouden gaan. 

Inmiddels weet ik dat ik wel nog 1 poging met mijn eigen eicellen wil doen. En het liefst een verzekering zoek die een vierde poging vergoed zodat stel het lukt niet met de mijne dat je nog een traject met een eiceldonatie kan gaan doen. Ik heb veel gegoogled. Eiceldonatie is ook niet makkelijk. Ik denk dat als het zover komt ik niet een onbekende donor wil, zodat mocht er een kindje ontstaan deze indien gewenst zijn/haar biologische moeder kan opzoekn/gegevens op kan vragen. In Nederland nemen de eicelbanken geen nieuwe stellen meer aan i.v.m. meer vraag dan aanbod. Je komt dus al in het buitenland terecht. Plus het is ook niet goedkoop. 

De eerste maanden na het gesprek met Brussel heb ik de wens weggeduwd. Ik merkte aan mijn man dat hij het maar gedoe vond en ik wist zelf ook niet zo goed wat ik wilde. Het liefst ging ik in een keer door. Maar we staan niet op de luxe positie om het geld bedrag te missen en "even" over te maken. Plus de 0 garantie maakt het ook wel spannend. Inmiddels zijn er in de directe omgeving mensen zwanger en kon ik de wens niet langer wegduwen. Heel mijn lijf schreeuwt ik zou zooo graag nog 1 keer alles mee willen maken. Onze dochter een brusje gunnen.. Ik weet dat een broer/zus hebben echt niet altijd feest is. En ze zeker niet een band hoeven te hebben. Maar onze dochter is zo zorgzaam, altijd lief voor alle anders kindjes, wil graag alles samen doen. Ze is nu in een leeftijd dat haar vriendjes allemaal broertjes en zusjes krijgen en je merkt dat het bij haar speelt. Ik heb haar een keer uitgelegd dat ik niet makkelijk een baby kan krijgen en ik grapte dat we er misschien eentje moeten gaan kopen. Dat vond ze wel een goed idee. Maanden later begon ze er zelf over: Mamma ik moet voor jou nog een baby kopen. Mijn hart brak eventjes, de schat. En ja ook als enigskind zal ze een gelukkige meid worden, maar toch..

Begrijp me niet verkeerd uiteraard als het niet zo mag zijn dan zijn we gezegend met onze dochter. Maar als je eenmaal de wens hebt kan je deze niet weg zetten. Het idee dat er geen kindje meer komt, alle spulletjes niet meer gebruikt worden.. Het doet zeer. Ik heb me er lang bij neergelegd dat we het bij 1 kindje zouden houden en er niet meer in zit. Maar na alles wat we nu hebben gedaan voor een tweede en er overal broertjes en zusjes worden geboren.. pff het is een rollercoaster. Ik ging het traject in met de gedachten als het lukt is het heel fijn, maar ik verwacht er niks van. Maar stiekem dacht ik dat de behandeling van mijn dochter "de cocktail" was en het met diezelfde behandeling wel zou lukken. Artsen waren ook erg positief, maar we wisten nog zoveel niet van wat er echt in mijn lijf gebeurde. 

Mochten er hier vrouwen zijn die het traject in het buitenland hebben gevolgd/eicel donatie hebben gehad kom ik graag in contact om jullie kant en verhaal te horen. 

Voor nu is het deze maandjes nog uitzitten en uitzoeken welke verzekering er bij ons past. Dan hopelijk kunnen we volgend jaar ons traject voort zetten.