ICSI 3 | Punctie

1 mei in de mddag begon mijn menstuatie. 3 mei ben ik begonnen met de meriofert in de avond te prikken. Toch wel weer spannend als dat mengen en doe je het wel goed. Vand e 75EH moest ik de helft opnemen en daarna mengen met de 150 om op de 187,5 te komen. 8 mei kwam de orgalutran in de ochtend erbij. In de gebruiksaanwijzing stond dat de voorkeur is om het in je been te prikken. Ik heb dit dus maar gedaan. Door het sporten heb ik echter daar alleen geen vet meer zitten, maar het is gelukt.

10 mei had ik de eerste echo en moest ik bloed prikken. Links was 1 dominante follikel van 18 mm, 1 van 14, 4 van 10 en nog 3 kleintjes. Rechts 1 van 13, 1 van 11, 2 van 10 en nog 3 kleintjes. Alle resultaten doorgemaild naar Brussel en ik mocht 12 mei weer een echo laten maken en bloed prikken. Links 1 van 21, 1 van 17, 2 van 14, 1 van 12 en 1 van 10. Rechts 1 van 15, 2 van 14, 1 van 12, 1 van 10 en nog 3 kleintjes. Op zondag prikken ze eigenlijk geen bloed, maar gelukkig heeft de afdeling mij hier in het ziekenhuis goed geholpen en na de echo mocht ik daar bloed laten prikken. Alles weer doorgemaild en de volgende dag moest ik alleen nog bloed prikken. 

Maandag middag werd ik gebeld dat vandaag de punctie zou zijn. Maandag avond om 21:15 zette ik 2x een decapeptyl injectie en een ovitrelle 250 pen. Nu had ik er alles aan gedaan wat ik eraan kon doen en is het afwachten..

Gelukkig kon onze dochter bij vrienden terrecht, dit hadden we van te voren afgesproken. Ondanks dat ze gisteren ziek was en de laatste tijd wat lastig ergens slaapt ging ze daar heel blij naartoe. De nacht was gelukkig ook goed gegaan en vandaag was ze weer helemaal beter en blij!

Gisteren nog het geld over gemaakt want dat moest toch voorgeschoten worden en voor de behandeling op hun rekening staan. 

We raakten gisteravond aan de praat over wat als het niet lukt en wat dan etc dus we kregen een heel lang, mooi, eerlijk gesprek. Alleen lagen we hierdoor wat laat in bed. Te laat voor het tijdstip dat we er alweer uit moesten. Vannacht om half 3 stond ik onder de douche, want er wordt van je verwacht dat je voor de punctie gedoucht hebt. Om kwart over drie reden we richting Brussel. Rond 6 uur waren we daar en konden we nog even rustig aan doen. Manlief kon nog even zijn ogen dicht doen, ik had tijdens de rit al geslapen. 

Om 7 uur meldde we ons bij de balie en kregen we het ticket. Op naar de afdeling. We werden meegenomen naar een kamer om wat vragen te beantwoorden en ik werd gewogen en mijn bloeddruk werd gemeten. Deze was netjes laag zoals ik gewend ben. De spanning was er nog niet. Ik werd naar een kamer begeleid. In de papieren stond dat je een tweepersoons kamer kreeg, echter was het een ruime eenpersoons kamer. Manlief moest weer naar de wachtruimte want die kon elk moment opgeroepen worden voor het sperma. Even snel een kus en tot zo, want ik zou hem zo wel weer zien. In de kamer kwam toch de spanning en de tranen. Jeetje wat is dit spannend want wat zal het resultaat zijn. Kunnen ze iets met mijn eicellen? Of zit er wonderbaarlijk al 1 tussen die gebruikt kan worden? Waarschijnlijk krijgen we vandaag het antwoord of het gaat lukken of niet.. Pff en dan ook nog alleen in zo een kamer niet wetende hoe het allemaal gaat zijn. 

We hadden verhalen gehoord dat je in België een beter roesje kreeg en er vrij weinig van mee kreeg. Helaas was het twee pilletjes van tevoren en een prik in de bil en that's it. Ik zou er dus gewoon helemaal weer bij zijn. Ineens kreeg ik flasbacks naar mijn laatste punctie en kwam er een beetje paniek. Ik ben me alvast gaan omkleden, een operatie hemd en een haarnetje lagen klaar. Niet veel later kwam een zuster om de pilletjes en de prik te geven. Vanaf dat moment ging het snel en voor ik het wist lag ik in het bed en werd ik naar de kamer voor de operatie kamer gebracht. Manlief zou ik dus niet meer zien voor de punctie. Vanaf dat moment kon ik mn emoties niet meer in bedwang houden, ik denk dat alle spanningen eruit kwamen en vooral ook een beetje de angst voor het antwoord wat we gaan krijgen deze week. Ik werd in een kamer gebracht waar zes bedden totaal konden staan. De verleegster zei je bent niet alleen he. Toch voelde het ergens ongemakkelijk al die gezichten, de ene duidelijk onder invloed van de hormonen, de andere heel verdrietig, weer een ander in slaap. De verpleegsters waren allemaal heel lief. Na weer wat controle vragen werd ik denk na 10 minuten mee genomen naar de operatie kamer. 

Mijn onderkant werd ontsmet, eendenbek erin en de verdovingsprikjes. Niet prettig, maar doorheen te zuchten. Daarna de vervelende prikken om de follikels aan te prikken. Gelukkig prikte deze niet continu hard aan bij elke follikel en voelde ik eigenlijk alleen het bewegen naar de volgende en de eerste keer aanprikken. Links was wel echt heel gevoelig en zeker de laaste die zat aan de wand in een hoek dus die deed echt zeer en duurde even voordat ze die had. Daar kon ik het ook echt niet meer wegzuchten. Gelukkig wist ik dat dit de laatste was. 9 eicellen konden ze vinden. Uiteraard een mooi aantal, maar het enige wat ik wil horen is of ze er iets mee kunnen. Dit konden ze helaas nog niet zeggen. 

Ik moest nog even terug naar de kamer waar ik voor de operatie kamer was. Weer flink wat emoties eruit. Ik voelde me echt alleen zo zonder mijn partner. Na een minuut of 10 mocht ik gelukkig weer terug naar de kamer waar hij was. 

Er stond een doosje met twee broodjes, een wafel, aquarius en een flesje water klaar. Dit mocht ik al gelijk opeten/drinken als ik dat wilde. Na een uur mocht ik proberen te plassen en als ik had gegeten en geplast en ik voelde me goed mocht ik 2 uur na de punctie weg. Dit ging allemaal prima. Vanaf 12 uur vannacht moest ik nuchter blijven en mocht ik ook niks drinken, dus dat doosje was meer dan welkom. 

Na 2 uur kwam er een verpleegster en ze legde uit dat we zaterdag de terugplaatsing hebben. Zolang we niet worden gebeld voor die tijd dan is het goed en gaat het door. Worden we gebeld dan is het slecht nieuws. We worden niet op de hoogte gehouden hoe de ontwikkeling gaat. Dit vind ik wel een dingetje en ik schijt 1000 kleuren voor die telefoon die elk moment af kan gaan. Maar goed ik probeer positief te blijven en te hopen dat ze niet gaan bellen en we zaterdag gewoon naar België rijden. Fingers crossed!