Ik ben op....

(Maar wat meer privé, want ja anders ben je zo met je hebben en houden online te vinden)

Ik gaap de dagen door, nu weet ik dat een verhuizing er in hakt..maar jeetje mineetje.
De dagen duren op deze manier enorm lang. Piekeren ...slecht slapen..you might know the drill.

Gisteravond mijn hart bij mijn man gelucht, want ja ook hij voelt aan dat ik te veel in mijn hoofd weer zit.
Ik zie er echt tegen op om aan de slag te moeten (al loont het momenteel meer dan die armzalige ww uitkering, want het bezwaar is nog in volle gang bij het UWV). En ja hoe je het ook wend of keert....geld is wat nodig is om het leven door te komen.

Ik voel mij om alles weer angstig.. weet het goed te maskeren of om door te zetten. Maar van de week zat ik weer in een halve paniekaanval en kon relativeren wat ik wilde maar mijn lijf streed fel tegen.

Is het wel zo verstandig weer te gaan werken (al wil ik graag net zoals elk ander wel weer aan de slag), of moet ik toch mijzelf de genezing nog gunnen. (en de wachtrij bij het psyq uiteraard).

 

Als ik dit zo lees denk ik, jemig...waar ben ik aan begonnen, de warrigheid, ik word er zo moe van.

 

 

(p.s. de kids doen het perfect, niets op aan te merken en ik vind het heeeeeeerlijk met ze samen te zijn en dingetjes te doen, maar alles er om heen is momenteel gewoon TE veel)