Een andere moeder begrijpt je het best

 “The great motherhood friendships are the ones in which two women can admit [how difficult mothering is] quietly to each other, over cups of tea at a table sticky with spilled apple juice and littered with markers without tops.” 

Mijn buurvrouw vertelde mij binnenkort een vrouwenavond te willen organiseren omdat haar zus een beetje in de put zat. Haar zus is sinds een klein jaar ook moeder en het valt haar wat zwaar. Ik ben altijd vrij eerlijk geweest over de hoogte maar vooral ook dieptepunten van het moederschap, en zij dacht dat het haar zus goed zou doen om ook eens met een andere moeder te kunnen praten die haar waarschijnlijk wat beter begreep.

Dat heeft mij aan het denken gezet. Naast dat ik natuurlijk graag een gezellig vrouwenavondje wil, vond ik het ook wel een goed idee om het eens een keer over de negatieve aspecten van het moederschap te hebben, en elkaar daarin te steunen. Moederschap is niet alleen rozengeur en maneschijn.

Moederschap is poepluiers, gebroken nachten en een hoop drama. Van borstvoeding tot de peuterpubertijd, elke fase gaat gepaard met een hoop vreugde, liefde en trots, maar ook met de nodige dieptepunten.

Hoe je het ook went of keert, vanaf het moment dat het tweede streepje op die positieve test verschijnt staat je leven in het teken van het ongeboren kind. Negen maanden lang houden we ons aan alle voorschriften waar een zwangere vrouw zich aan heeft te houden. En als je dacht dat dat erg was, dan stond je nog een nare verassing te wachten.

Hoe vaak ik wel niet heb gedacht en gewenst dat ik net als een buideldier een klein zakje had waar ik de baby veilig in kon leggen en geen last van zou hebben. Een plekje waarin hij het net zo prettig en fijn in had als de baarmoeder, of in ieder geval met dezelfde isolatie materialen zodat ik hem niet zo zou horen huilen. Want als er iets slecht is voor de bloeddruk van een moeder, dan is het wel het gehuil en gejammer van een baby. Ik schoot pertinent in de stress als zoonlief begon te huilen, en de stress werd alleen maar erger gedurende de huilperiode. Ik heb zelf menig maal een traantje weggepinkt als we weer ’s nachts met zijn tweeën op de bank zaten en ik maar niet in staat was hem te troosten.

En dan komt de fase van het ontdekken. Ik loop hele dagen achter hem aan en heb geloof ik nog nooit zo vaak ‘Nee’ gezegd in mijn leven.  En als de zoveelste ‘Nee’ dan wordt beloont met een Oscar-waardig drama scene, moet ik soms tot tien tellen. Er zijn dagen bij waarop ik denk ‘Waar ben ik aan begonnen?’. Als ik om me heen kijk en te midden van een berg aan rommel en speelgoed een klein jongetje zie zitten, die met grote theatrale gebaren duidelijk maakt dat het hem allemaal helemaal niet zint, heb ik soms de behoefte om te zeggen dat ik ermee kap. Sinds kort begint hij ook te slaan, en met een klein nors gezichtje pets hij mij op mijn been als hij zijn zin niet krijgt.

Mijn huis ziet er met tijd en wijlen uit alsof er een orkaan door heen heeft gewaaid. Ik wou eigenlijk vandaag een geweldig blogje plaatsen over de nieuwe loop-kunsten van mijn kleine vriend, inclusief filmpje. Maar de rommel was dusdanig groot dat ik me kapot zou schamen dat te filmen en op het wereld wijde web te plaatsen. Dus die houden jullie nog van mij te goed, zodra ik de zin en motivatie heb gevonden de plek die doorgaat als woonkamer op te ruimen.

Soms moeten we elkaar wat steunen in de moeilijke periodes. Moederschap is het mooiste wat je kan overkomen en misschien wel het hoogste goed, maar het vraagt ook zo zijn tol. Voor elke moeder is het weer een andere prijs die zij betaald voor het geschenk van een kind. En af en toe moeten we op fluister toon kunnen toegeven dat het soms gewoon helemaal niet leuk is.

Misschien is zo’n vrouwenavondje zo slecht idee nog niet en moeten we allemaal eens een keer zo’n thee (of wijn) kringetje doen voor de moeders onder ons. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen; “Wacht maar tot je zelf kinderen krijgt!”. Een redelijk standaard antwoord op al mijn op en aanmerkingen op haar ouderschap. Ik geloof dat ze mijn kinderen ook al mijn slechte eigenschappen heeft toegewenste zodat ik haar uiteindelijk wel zou begrijpen. Want wie begrijpt het nou beter dan een andere moeder?