Jammie, hondenbrokjes!

Hier in huis dwaalt er nog weleens wat over de vloer. Papiertjes, kruimels, takjes die in de vacht van de hond zijn blijven hangen en gigantische haarpluiswolken die als een tumbleweed uit een oude western film onder het meubilaire vandaan komen rollen. En dan stofzuig ik minstens één keer per dag…zucht.

Kas is zo’n kind dat alles wil proeven en dan vooral al die dingen die hij op de vloer vind. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik ooit op een mooie zonnige dag in de tuin met lieve kereltje tien seconden uit het oog verloor en hem terug vond met een eersteklas kattendrol in zijn hand. De hond had de drol opgegraven en kas had het begeerde uitwerpsel opgeëist. In slow-motion zag ik dat kleine handje met de drol naar zijn mond gaan. Als een ware action-held sprong ik uit mijn stoel en  spoedde mij (in mijn hoofd nog steeds in slow-motion) op hem af om in een duikvlucht het drolletje uit zijn handen te slaan.  Enigszins beteuterd keek hij toe hoe ik die handjes, die een minuut daarvoor nog gevuld waren met een geweldige lekkernij, grondig boende en in een badje van pure detoll weekte.

En nu is het voor Kas een uitdaging om zo snel mogelijk het gevonden en zeer gewilde voorwerp in zijn mond te proppen als ik roep “Niet in je mond stoppen!” om het daarna vaak kokhalzend weer uit te spugen.  Zo ook de hondenbrokjes. Daar zaten ze dan, met zijn tweeën op de vloer. Flip keek nieuwsgierig toe hoe Kas met een Bert en Ernie vorkje in de voerbak van de hond zat te roeren en het ene na het andere brokje in de waterbak mikte. Tot die ene hand vol brokken. Ik zag het aan de manier waarop hij aandachtig de brokjes bestudeerde en met grote ogen weer naar mij opkeek. Ik voelde me als moeder verplicht hem toch te waarschuwen dat het echt niet zo appetijtelijk was als ze waarschijnlijk oogde met een “Nee, is Bah! Niet in je mond stoppen!”.

En dat bezegelde voor Kas het besluit, met een grote ondeugende glimlach mikte hij het hele handje met brokjes in zijn mond. Eventjes, heel eventjes, was hij zeer tevreden met zichzelf en zijn opstandige daad. Heel tevreden, in ieder geval  tot zijn smaakpapillen daadwerkelijk begonnen te werken. Zijn mond viel open en hij trok zijn neus op terwijl hij zijn tong vol droge hondenbrokjes al hoestend en kokhalzend naar buiten stak. Aan mij de taak de brokjes van zijn tong te schrapen en de smaak te verdoezelen met een slokje appelsap. Ik kon mijn lach niet inhouden terwijl ik hem zei “Zie je nou wel, is bah!”

Achjah, aldoende leert men. Maar of het een wijze les is geweest voor Kas? De volgende ochtend verdween er een verdwaald watje in zijn mond om met eenzelfde snelheid weer uitgespuugd te worden, waarna hij zeker nog 5 minuten aan zijn tong heeft zitten plukken..