Witte Monster en Robijn

Ik heb een aantal kostbare dingen in mijn leven. Het soort dingen die je in je armen meesleurt naar buiten, het brandende huis uit. Naast zoon, man en de rest van de levende have, grijp ik in het geval van een fikkie nog de harde schijf met alle foto’s en last but not least mijn twee knuffelberen.

Witte monster (de naam van mijn witte teddybeer) en Robijn (ja, die van de wasverzachter) zijn mijn twee beste kompanen vanaf het allereerste begin. Witte monster heb ik gekregen van een vriendin van mijn moeder en robijn is het resultaat van een collectieve spaaractie van mijn moeder en oma. Hoe dan ook, Witte Monster en Robijn gingen overal met mij mee naar toe en zo langzamerhand zijn mijn armen om de beren heen gegroeid, waardoor wij ’s nachts in perfecte harmonie onze nachtrust vinden. De tijd dat ik de beren meenam op vakantie ligt ondertussen achter mij, maar ze liggen heden ten dagen nog steeds standaard aan mijn kant van het bed.

Is het vreemd dat ik als 26-jarige nog steeds met knuffels slaap? Misschien. Zou ik me hier eigenlijk voor moeten schamen? Een klein beetje. Ga ik ze ooit opgeven? Nooit! Ik was des duivels toen mijn vriend voorstelde om de beren in het vervolg in een doos onder het bed te bewaren. Ik kan gruwelijk boos worden als hij er mee gooit om mij te etteren. En ik zal mijn vriendjes nooit wegdoen.

Dus toen de afgelopen paar dagen Robijn spoorloos verdwenen was, was ik toch lichtelijk ongerust. Een ware reddingsactie/zoektocht had niks opgeleverd en dus zat er niks anders op dan een aantal zeer rusteloze nachten doorbrengen waarbij mijn armen toch een beetje leeg voelde met maar één knuffeltje. Robijn leek hopeloos verloren, totdat ik vandaag de was ging opvouwen. Het traphekje zat dicht en zoonlief kon naar lieve lust de eerst verdieping verkennen, terwijl ik probeerde orde in de berg sokken aan te brengen. Toen het naar mijn idee te stil was moest ik toch weer op verkenning, want zoals ik ondertussen goed weet; Stilte betekent onheil!

En daar stond mijn kleine man. Robijn lag op de wc-deksel en keek mij wanhopig aan met die kleine glazige bruine berenogen. Mijn eigen duiveltje stond als een horrordokter over hem heen gebogen, de reflexen van mijn beer te testen, door met een shampoofles op de zachte bruine ledematen te rammen. Eventjes was ik in shock en kon ik niet anders dan stilletjes toekijken terwijl ik me afvroeg of ik Kas toch niet beter Damian had kunnen noemen. Tot mijn hart mijn mond vond en ik een verschrikt: “KASPAR!” uit kon brengen. Hier schrok zoonlief ook van en liet pardoes de shampoofles op de grond kletter en greep Robijn stevig in zijn armpjes.

Dit was een Mexican stand-off; Mama versus Peuter deel 568. Ik stak mijn hand uit en zei heel voorzichtig “Kas…Geef de beer aan mama..Kas, aan mama geven alsjeblieft!” waarop mijn dwarse mannetje het snel op het lopen zette. We troffen elkaar weer in zijn kamertje, waar ik zag dat Robijn ondertussen in het kleine ledikantje was gedumpt. Het ledikantje dat inmiddels uitpuilt van de knuffels, auto’s en boekjes die hij als een kleine hoarder verzameld (en oh wee als je iets probeert te verwijderen om plaatst te maken voor de peuter die er ook nog in moet slapen).

En toen wist ik het zeker. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van dat kleine mannetje. Dat mannetje dat zenuwachtig van het ene beentje op het andere stond te wippen en zijn buit in het ledikantje dapper bewaakte. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om Robijn te verwijderen uit de rommelhoop/knuffelberg en dus werd vandaag geschiedenis geschreven. Voor het eerst in mijn leven deel ik mijn knuffels met iemand anders, een heel bijzonder iemand waar ik wel ontzettend veel van moet houden wil ik mijn knuffels aan diegene afstaan. Vannacht zullen mijn armen maar half gevuld zijn met beer, maar de andere helft vul ik met liefde. 

De beertjes na 26 jaar trouwe dienst. Witte monster is niet meer zo wit en heeft een versleten neusje, Robijn is zijn neus een aantal jaar geleden al verloren aan een kat.

N.B. Vanochtend werd Robijntje opnieuw ritueel geofferd boven de wc pot, en onderging bijna een soort van alternatieve doop met wc-water. Ik begin nu toch wel een beetje te twijfelen aan mijn besluit om Robijntje te delen.