Ramptoerisme

Een van mijn wat mindere kwaliteiten is de mijn neiging tot ramptoerisme. Als een klein kind met mijn neus tegen het raam rij ik voorbij aan het ongeluk en schaam ik me naderhand toch een beetje voor deze ontembare drang naar sensatie.

Maar nu heb ik eindelijk een legale en ethische manier gevonden om deze drang te bevredigen. Iets verderop in de straat woont ‘de perfecte vrouw’. We zijn elkaars complete tegenpolen. Als ik op zondag om acht uur in mijn campinkloffie onze border collie uitlaat, kom ik haar welleens tegen. Zij is, ook op dat onmenselijke tijdstip, gekleed in een perfecte smetteloos grijze Chanel trenchcoat en een fantastisch gekapt coiffure, terwijl zij haar Franse mopshond Pippa (gekleed in ditto fashionable Chanel jasje) uitlaat. Pippa de bulldog is geboren in een adelijke huishouden in het centrum van Parijs, dat weet ik omdat ik stiekem haar blog lees.  

Ze schrijft de ene na de andere blog entry, met foto’s die direct uit de Elle wonen lijken te komen. Hoe ze het voor elkaar heeft gekregen haar Vinex-woning tot zo’n esthetische verantwoord paleisje om te toveren, blijft voor mij tot op de dag van vandaag een mysterie. Zelfs een Ikea tuinsetje lijkt met de juistje kussentjes (en een gigantische instagram-filter) niet op het eenheidsworst-meubel dat ik ken uit de folder.

Eerlijk is eerlijk, met een zekere bittere jaloezie gluur ik naar haar foto’s en filmpjes. Zelfkastijding, want als ik dan weer een enkel breek over een duplosteentje, word ik nog maar eens herinnerd aan haar ogenschijnlijk perfect leventje en mijn georganiseerde chaos. 

Maar nu is ze zwanger. De obligatorische uber-hippe zwangerschaps aankondiging stond pontificaal vooraan op haar blog, gevolgd door de te-verwachte-blog-entry over haute couture kinderkleding.

Een sadistisch gevoel van rechtvaardigheid maakte zich van mij meester. In een visioen zag ik voor mij hoe ik haar over een jaar tijd, op zondagochtend om acht uur in een trainingspak en hema-spuugdoekje over de schouder op straat zou tegenkomen. Met een mopshondje dat de speen van de baby heeft afgepakt en nu als kauwspeeltje in gebruik heeft genomen. Hoe ze afscheid moest nemen van de met goud ingelegde ananas-vloer lamp, omdat baby het ding omver heeft gegooid met zijn nijntje bal. En hoe een foeilelijke box bezaaid met een bonte verzameling aan knuffels haar hele Feng shui interieur design verpest heeft. Ik zag het groenere gras van de buurvrouw langzaam veranderen in een geel verdord veldje.

Mijn eerste voorproefje kreeg ik al toen ze besloot ‘de huisvrouw’ te gaan spelen en een Vlog uploade, waarin ze poogde een aziatische wokschotel te bereide. Ze liet zien hoe ze haar bosuitjes ging snijden, waarbij ze de laatste vier centimeter van het groene gedeelte eraf sneed, in stukjes hakte en de rest van de bosui zonder blikken of blozen in de prullenbak mikte. Verlekkerd keek ik toe hoe haar vriend als een boer met kiespijn een hapje van deze home-made maaltijd nam en er door samengeperste lippen een ‘heerlijk’  uit wist te knijpen. Hier ga ik echt voor zitten met een bak popcorn en een glas cola. Dit is Ramptoerisme in optima forma.