Er komt een monster aan

Een koude rilling loopt over mijn rug en ik durf bijna niet over mijn schouder te kijken, bang voor het voorspelbare, misschien enigzins clichématige speelfilm-moment. Heel eventjes waan ik mij in een Hollywood horror film en hoor ik het ingebeelde bioscooppubliek al opdrachten roepen naar het witte doek om vooral in actie te komen. Ik voel me net Bruce Willis in sixth sense terwijl ik daar op mijn hurken naast zijn bedje zit. En hoewel zijn woorden bemoedigend bedoeld zijn, kan Kas mij ook niet gerust stellen als hij zegt “Monstor doeteh niks hoor mama” terwijl hij melancholish naar mij glimlacht.

Het is dat ik nergens in geloof, anders had ik al lang furieus zwaaiend met een brandend bosje salie in mijn ene hand en een wcborstel vol wijwater  in de andere door het huis gerent om de ongewenste gast te verdrijven. Sinds een aantal dagen hebben wij namelijk een ‘Monstor’ in huis; een zeer consequent maar tot dus ver onschuldig monster, aldus Kaspar.

Het begon twee weken terug. Toen ik ‘s avonds slaperig de trap op slofte hoorde ik mijn eigen kleine ondeugd nog steeds tegen zichzelf en zijn knuffels praten. Ik besloot op dat moment hem nog eenmaal een kusje te geven en over zijn hoofd te strijken en toch echt op slapen aan te dringen . Maar terwijl ik naast zijn bedje knielde en over zijn haren streek fluisterde Kas mij toe; “Mama...komt een monstor aan ”. BOEM... Ik ben klaarwakker.

De haren in mijn nek rijzen langzaam omhoog. “Sorry? Wat zeg je lieverd?” vraag ik hem. “Komt...Monstor..aan” bezweert Kas mijn plechtig terwijl hij met grote ogen langs mij en over mijn linkerschouder heen kijkt. “Nee, er is geen monster!” roep ik, waarbij ik meer mezelf moed inspreek dan mijn kind  gerust stel. En net als ik achter mij wil kijken, pakt frummel mijn arm vast, schudt met zijn hoofd en fluisterd “Monstor doeteh niks mama...doeteh niks”.

Je kon me opvegen. Wanhopig ging ik alle horror-scenario’s in mijn hoofd na en probeer minstens één scenario te bedenken waarin ik met succes het duivelsgebroed te lijf kan gaan met drie teddyberen en een paar disney voorlees-boekjes. Ik kon mij zo snel niks bedenken maar heb vervolgens wel elk hoekje van zijn kamer doorzocht en meneer panini wakker geschudt om hem deelgenoot te maken van onze heksenjacht op het 'monstor’. Zonder bevredigend resultaat zijn we uiteindelijk allemaal in een onrustige slaap gevallen, om de volgende dag fris en fruitig wakker te worden. Tot mijn vreugde heeft het monster 's nachts niet aan onze voeten geknabbeld of een van de katten ritueel geofferd.

Tot nog toe hebben we het monster ook niet kunnen vinden en heeft de pastoor geen exorcisme hoeven uitvoeren in huize panini. Kas blijft ondertussen stellig in zijn overtuiging van de komst van het monster en herhaalt het meerdere keren per dag, maar ook in diens onschuld. Zolang de potten en pannen mij niet om de oren vliegen, kan ik daar mee leven.