Pluk

Net voor mijn negentiende verjaardag kwam ik meneer Panini tegen. Daarvoor was ik al drie jaar vrijgezel en ik had mij in al mijn post-puberale melodramatische buien al neergelegt bij mijn lot als 'crazy-cat-lady' ofwel het gekke kattenvrouwtje. Het begin was er al met één kat. Maar nu ik oud ging worden met mijn wederhelft zou ik nooit evolueren tot oud dametje met 40 katten en een oud spookhuis dat tot de nok toe gevuld is met oude kranten, kleding en rommelmarkt prullaria.

Toch stak mijn innerlijke kattenvrouwtje zo nu en dan de kop op en na twee jaar verkering adopteerde we ons tweede kattenkind (Pluk). Weer drie jaar laten namen we een hond (Flip) om deze zomer een tweede hond (Saar) te adopteren. En owhjah, we kregen ook nog een kind samen. Ons gezin en mijn dieren verzameling was compleet. Althans, voor nu, in dit huis. Meer huisdieren zou gewoonweg niet verantwoordelijk zijn.

En toen voltrok zich een klein drama in ons bonte gezinnetje. Afgelopen maandag ochtend vonden wij het ontzielde lichaam van onze Pluk terug in de tuin. Waarschijnlijk is hij zondagmiddag al overleden op zijn favoriete plekje in de tuin, onder de vlinderstruik. Met zijn net zeven jaar veels te jong voor een kat om te sterven en nog veels te vroeg voor mij om afscheid te moeten nemen. De vermoedelijke dader; vlooiendruppels voor de hond. Voor het eerst een ander merk genomen met een bestanddeel dat schijnbaar zeer schadelijk is voor katten.

Ik ben momenteel lichtelijk ontroostbaar. Pluk heeft inmiddels zijn eeuwige rustplaats gevonden onder de vlinderstruik, op dezelfde plek waar hij is gestorven. In een dekentje gewikkeld, want hij paste in zijn uitgerekte staat onmogelijk in de bananendoos die als provisorische grafkist moest dienen. En ik blijf achter met een klein gat in mijn hart, een gat in de vorm van een klein gek katje.

Ik ga mijn Plukkie verschrikkelijk missen. Mijn vriendje die zich languitgerekt over mijn zij uit kon vleien als ik lag te slapen en die regelmatig even kwam spinnen onder de dekens. Mijn medogenloze kat die voor mij muizen, konijnen, vogels en mollen bij de achterdeur liet liggen. De reden waarom alle klinken in ons huis omhoog staan, omdat hij anders alle deuren (inclusief achterdeur) opensprong.

En nu speelt mijn innerlijke kattenvrouwtje weer op. Zijn dierenpaspoortje en knuffelleeuw (inmiddels zonder hoofd) gaan in de bewaardoos. En ik vind het bijna moeilijk om de haartjes van de zoldertrap te stofzuigen. Ik barst in huilen uit als ik het dekentje zie waar hij vrijdag nog op lag te slapen. In mijn wanhoop heb ik het dierenasiel en marktplaats al afgespeurd naar kittens om de verschrikkelijke leegte mee te vullen, hoewel we hadden bezworen dat er geen andere katten meer zouden komen. Maar hoe lief ze ook kijken en hoe pluizig ze ook zijn, ze zijn niet Pluk. Misschien zijn zijn pootafdrukjes ook wel veel te groot om te vervangen.

Dag lieve Pluk