Ontzwangeren en alles wat daar bij hoort

Ik was altijd al wel een tikkeltje emotioneel. Zo kon ik heel hard meehuilen met afleveringen van Oprah (Vooral die ene waarbij ze het dierenasiel binnen gingen en de hondjes op “death row” filmden) of een zielige film. Maar op zich niks vreemds voor een vrouw.

Maar sinds dat K.aspar geboren is, zou ik mezelf als emotioneel instabiel omschrijven. Zo waren we op een feest van de oom van vriendlief die 50 werd. Zijn 3 dochters hadden een dansje ingestudeerd op het nummer “Papa, van K3”. Nou heb ik altijd al een schurft hekel gehad aan K3, vooral omdat mijn kleine zusje vroeger de gehele verzamel cd op repeat had staan. Maar nu, nu vond ik het een van de mooiste nummers die ik ooit had gehoord en ik moest heel, heel hard slikken om niet in tranen uit te barsten.  En op vakantie met mijn ouders bleek dat ook een verloren potje kaarten tot een huilbui kan leiden.

Voor ik zwanger raakte snapte ik ook nooit hoe moeders hun kindje zou mooi konden vinden terwijl ik het toch overduidelijk vond lijken op een verfrommeld kaal aapje. Maar als de visite nu niet zelf met de opmerking komt, vraag ik met een dodelijke blik “Is het geen ontzettend mooi kindje?!..Toch? TOCH?!?!” En pas als ze met een verschrikte blik beamen schenk ik ze een glimlach en zeg “aha..dat vind ik nou ook”.

En ik heb mijn vriend als eens uit bed verbannen zodat K.aspar en ik lekker konden slapen. Toen hij mopperend naar beneden liep, schreeuwde ik hem toe “MOEDERS HOUDEN MEER VAN HUN KIND DAN VAN HUN MAN!”

Verder is mijn blaas nooit meer geworden wat het was en ik heb nu al verschillende keren gehad dat ik op de meest onhandige moment moest plassen en wanhopig opzoek moest naar een wc/plasplek.

Daarnaast ontdekte ik laatst dat ik nu de trotse eigenaar ben van zwart beenhaar. Ik heb nog nooit zulke overbeharing gehad, laat staan dat het zwart was. Dat wordt investeren in een goed scheermes.

Laten we hopen dat ik snel weer de oude panini ben. En uiteindelijk is het, het allemaal waard.