Vermist: Sokken

Ik verdenk mijn wasmachine er al jaren van mijn sokken op te eten. En niet zomaar willekeurig, nee.. van elk paar welgeteld één sok. De wastrommel is een soort van Bermuda-driekhoek voor sokken. Elke wasbeurt verdwijnen er op mysterieuze wijze een of twee sokken.

Als we ergens op visite gaan, hoop ik dat de desbetreffende mensen geen smetteloos wit tapijt hebben liggen en ik mijn schoenen bij de voordeur moet achterlaten, aangezien de kans heel groot is dat aan mijn een voet een schitterende roze sok zal prijken en aan mijn andere een gestippelde grijze.

Elke avond weer is het een heel gepuzzel met de was opvouwen om de sokken bij elkaar te vinden. Ik gooi eerst alle sokken op een hoop en aan het einde van het opvouwen zoek ik ze bij elkaar. Daarbij helpt het niet dat Meneer Panini 20 paar haast identieke zwarte sokken heeft, elk met een minimaal, microscopisch klein printje, maar ‘o zo duidelijk te zien’ aldus Meneer Panini.

De sokken-obsessie blijk ik niet van een vreemde te hebben. Zo vertelde mijn moeder dat mijn vader consequent bij elke markt die hij bezoekt een dozijn sokken meeneemt en ze dan trots bij thuiskomt op tafel stalt en zegt “12 paar sokken voor een tientje!!”.  Zijn garderobe bulkt uit van de sokken.

Toen we gingen verhuizen besloot ik het sokken mysterie voor eens en altijd op te lossen. Ik heb alle sokken bij elkaar gezocht, de solo-sokken de deur uitgedaan en de voorraad aangevuld met nieuwe sokken die mij vader voor ons bij elkaar heeft gezocht.

Maar nu, 6 maanden later ligt er wederom een stapel zielige eenzame sokken aan de linkerkant van de la, te smachten na hun vermiste wederhelft.

En dan rest mij alleen om, al snikkende bij de wasmachine, de beroemde woorden van Carice van Houten te prevelen “Houdt het dan nooit op?”