Hoor ik daar mijn baby?
Om de 10 min denk ik dat ik K.aspar hoor huilen. Als ik hem in bed leg gaat de babyfoon structureel aan en ook die controleer ik om de 10 min om te zien of hij het wel echt doet. Waarbij ik dan ook soms met mijn stomme kop op het muziek knopje druk en K.aspar wakker schrikt omdat plots ‘twinkel, twinkel little star’ door zijn kamer schalt. (Hij is sowieso niet onder de indruk van de muzikale mogelijkheden van de babyfoon en begint meestal harder te huilen als ik deze optie aanzet)
Ik denk K.aspar ook te horen als ik ga douchen, waardoor ik tegenwoordig niet langer douche dan vijf minuten. Als ik dan in allerhaast met een handdoek op mijn kop, onderbroek aan en de rest van de kleren in de hand, door het huis ren, blijkt hij al die tijd rustig in dromenland te zijn geweest. Ik zou het liefst de babyfoon meenemen onder de douche, ware het niet dat die dingen er zo slecht tegen kunnen.
Een paar weken geleden brachten we een weekend door bij mijn ouders. En ik was met mijn stomme kop de babyfoon vergeten. Met als gevolg dat ik om de 10 minuten van de bank sprong en onder aan de trap ging staan luisteren. Mijn moeder verklaarde mij voor gek en ik heb nog eventjes overwogen om hem in de wandelwagen beneden neer te leggen.
Het gaat nu zelfs zo ver dat als K.aspar heerlijk ligt te slapen ik toch na een half uurtje zijn kamertje binnen sluip om te zien of hij wel ademt.
Sinds kort slaapt hij ook ’s nachts op zijn eigen kamertje omdat ik hele nachten wakker lag en te luisteren naar zijn ademhaling. De babyfoon gaat uiteraard me naar bed. Ik weet zeker dat mijn leven er drastisch anders uit had gezien zonder babyfoon. Overdag had ik met een tuinstoel onder aan de trap gezeten en ’s nachts op een luchtbedje naast zijn wiegje geslapen.
Daarom lieve dames, wil ik bij deze een ode brengen aan de uitvinder(s) van de babyfoon. Lang leve de man of vrouw die op het briljante idee kwam walkietalkies te transformeren in babyfoons. Hij/zij verdient postuum een lintje.
reacties (0)