Achter het stuur

Een paar weken geleden werd ik in alle vroegte gewekt door een zeer opgetogen Meneer panini. “Heej, san..san…wakker worden..je hebt een mailtje…SAN!..je hebt een mailtje! WAKKER WORDEN”. Met de slaap nog in de ogen en hersenen die nog niet volledig functioneerde opende ik mijn mailbox om daar een groupon mailtje te vinden; “Gefeliciteerd met de aankoop van 10 rijlessen voor 199 euro”. Oke, de boodschap was duidelijk, het was tijd dat ik wat onafhankelijker werd. Meneer Panini had geen zin om nog langer als mijn chauffeur dienst te doen en na 25 jaar zou ik dan eindelijk leren autorijden.

Vandaag was het zover, om 19:00 had ik mijn eerste rijles. Het uur ervoor ben ik wel tien keer naar de wc gegaan tot het telefoontje kwam. De rij-instructeur kon het niet vinden, iets wat ik al aan had zien komen aangezien we in een nieuwbouwwijk wonen en de tomtom niet aangeeft waar ik woon. Ik hoorde alleen door de telefoon "Tomtom zegt dat ik over de sloot moet, maar ik kan niet over de sloot, ik vertrouw de Tomtom niet meer".  Ik sprak af om naar de Albert Heijn te lopen, wat mij wel goed uit kwam want zo kon ik nog even snel een sigaretje naar binnen werken tegen de zenuwen. Daar aangekomen mocht ik plaats nemen in de chauffeurs stoel. Dit was vreemd, voor het eerst niet rechts maar links zitten. En het waren natuurlijk de ideale omstandigheden om je eerste rijles te hebben: donker, regenachtig en met een flinke wind. Ge-wel-dig!

Mijn rij-instructeur heeft een prachtige exotische naam (welke ik nu alweer vergeten ben) en dito accent. Een aardig klein mannetje met een vriendelijke glimlach. “Goed” zei hij “eerst even alleen maar gas geven en sturen om te kijken hoe het gaat”. En daar gingen we, stapvoets de parkeerplaats af en het Nederlands wegennet op. “Gas bijgeven” hoorde ik van rechts… en mijn hart sloeg een paar keer over. ‘Gas bij?, we gaan al zo snel’ dacht ik waarna ik op de teller keek en zag dat wel 20 km per uur reden. Langzaam ging de teller omhoog naar 60, en zo waar, we bleven op de weg.

Na een tijdje zo gereden te hebben werd het tijd om het schakelen op het droge uit te leggen. Ja, in theorie wist ik ook wel hoe ik moest autorijden, nu de praktijk nog. De vijf wist ik niet helemaal te vinden, en ik grapte nog “die gaan we toch nog niet gebruiken, haha”. Maar tien minuten later scheurde we met 80 kilometer per uur over een landweggetje ergens bij Elst.

De uiteindelijke conclusie: Het ging best goed. Ik rijd een beetje als een coureur, te snel en te hard door de bochten en standaard 10 kilometer te hard, ook drempels neem ik iets te hard waardoor we lichtelijk gelanceerd werden. Terugschakelen komt ook nog niet in mijn vocabulaire voor, en schijnbaar zet ik constant het groot licht aan.

Maar voor een eerste rijles ging het best goed. Over anderhalve week mag ik weer, dit keer om 10 uur ’s ochtends. En dan kan ik hopelijk over een half jaar eigenhandig de snelweg onveilig maken in onze oude volvo. Tegen die tijd geef ik wel een officiele waarschuwing.