Lunchen, moederen en verliefd zijn

Afgelopen maandag zat ik met twee vriendinnen in een eetcafe te lunchen, terwijl mijn schoonmoeder op mijn zoontje paste. Jeetje wat was dat lekker, even onder het genot van een heerlijk broodje bijkletsen en niet bezig te zijn met kaspar. Normaal gesproken liep ik op dat moment met een speentje in mijn mond, spuugdoekje op mijn schouder een vieze poepluier te verschonen en nu zat ik hier te genieten van een mediteraans broodplankje.

Natuurlijk kwam na een paar minuten de onvermijdelijke vraag: “En hoe is dat nu, moeder zijn?”. Tjaah..hoe is dat nu? Ben ik echt zo veel veranderd toen ik vier maanden geleden met een lege maxi-cosi het ziekenhuis binnen liep en met gevulde maxi-cosi weer verliet? Ja en nee..Nee, ik ben niet een heel ander persoon. Ik ben nog steeds hetzelfde meisje, hoewel ik vind dat ik de titel vrouw nu onderhand wel verdiend heb, als een jaar geleden. Ik lach om dezelfde blooper-filmpjes, huil bij dezelfde films, eet nog steeds graag chocola en kan ontzettend genieten van een lunch-uitje met vriendinnen. Maar toch zijn er ook dingen veranderd. Ik ben me veel bewuster van de keuzes die ik maak en hoe deze invloed hebben op de lange termijn. Ik ben alerter en geduldiger en mijn leven is gevuld met luiers, speentjes, flesjes en spuugdoekjes.  

Maar de grootste verandering is wel de intense liefde die ik voel voor dat kleine hoopje mens, dat ’s ochtends met de slaap nog in zijn oogjes verliefd naar mij glimlacht. Liefde kende ik alwel, ik hou van mijn familie, vrienden en natuurlijk heel veel van mijn vriend. Maar de liefde die ik nu voel is van zo’n ander niveau, dat had ik me nooit voor kunnen stellen dat ik ooit zoveel van iemand zou houden. En ja, hoewel elke moeder het denkt, weet ik het echt zeker; ik heb het allerliefste, mooiste, leukste kindje boven in de wieg liggen. Kijk maar:

Het bewijs is geleverd toch?

En gelukkig zijn de oma’s het met mij eens en willen ze met alle liefde oppassen en knuffelen met onze kleine man, aangezien ik toch ook geniet van die kleine momentjes waarop ik even niet ‘mama’ ben maar gewoon Sanne.