Doe mij die tijger maar

Naast onze hond Flip, hebben wij ook twee katten Knofje en Pluk. De jongste kat Pluk heeft al sinds kitten de eigenaardige neiging om elke avond bij mij onder de deken te kruipen. Het heeft geen zin om hem tegen te houden, want hij krabt net zo lang aan de deken tot ik eindelijk toe geef.

Zodra ik op bed ga liggen zit Pluk naast mij, iets wat Kaspar geweldig vind.  Als we ’s middags samen  op bed gaan liggen speuren die kleine oogjes het bed af, net zo lang tot ze onze zwart-witte huistijger hebben gevonden, waarop hij prompt met zijn armpjes begint te zwaaien en beentjes begint te trappelen. Vooral die pluizig staart die enthousiast boven zijn hoofd zwaait is een bron van vermaak. Maar ondertussen hebben de katten ook door dat die kleine armpjes en handjes behoorlijk wat schade kunnen aanrichten en blijven ze op gepaste afstand, dit tot grote frustratie van Kaspar.

Maar gisteravond besloot Pluk het erop te wagen. Ik zat samen met Kaspar op de bank en had hem op mijn knieën zitten. Na een tijdje om ons heen te hebben gedraaid, kroop Pluk op schoot en parkeerde zijn kont op de beentjes van Kas. Met een wild enthousiasme gooide Kaspar zijn armpjes om de kat heen en begroef zijn vuistjes in de vacht van Pluk. Ik kon dat kleine slijmende mondje nog maar net op tijd tegen houden, anders had hij ook een hapje poes genomen. Pluk onderging deze uiting van affectie gelaten en zo hebben we een tijdje gezeten, terwijl Kas met twinkelende oogjes elk snorhaartje in zich opnam.  Na een tien minuten vond Pluk het wel genoeg geweest en vertrok weer richting zijn stoel, dit nadat ik de kleine handjes had losgewrikt uit de vacht, tot grote woede van Kaspar.

Ik heb nog geprobeerd hem te troosten door hem Simon de pratende leeuw te geven, maar die sloeg hij zonder enige scrupules uit mijn handen. Hoe haalde ik het in mijn hoofd, hem zo’n tweederangs, mechanische leeuw te geven, als we ook gewoon een levende poes hebben rondlopen. “Nee Mam, ik wil geen leeuw, doe mij die tijger maar!”.