Mam-mam

De afgelopen 3 maanden was het papa voor en papa na. Pap-pap was een woordje dat me wel 1000 keer per dag om de oren vloog. Als ik vroeg “waar is papa?” tolde het hoofdje als in the exorcist rond en speurde de oogjes de kamer af naar zijn geliefde pap-pap. Als papa binnen kwam lichte zijn kleine gezichtje op en riep hij triomfantelijk “Pap-pap!'terwijl de armpjes wild op en neer  vlogen.

Maar vandaag hadden we dan eindelijk een doorbraak. Al zittend op de bank keek hij mij aan en perste de kleine lipjes op elkaar “mmmmmm…”. Vol verwachting keek ik hem aan en na een lange stilte perste hij er zowaar een “mmmmam-mam” uit. Ik gilde het bijna uit van trots en prees hem de hemel in. We hebben de hele dag geoefend, tot papa ’s avonds thuis kwam. Daar zaten we dan met zijn tweeën op de bank. Kleine man keek me aan met zijn mooie blauwe ogen en zei met die prachtige kleine stem “Mam-mam”. Anderhalf jaar geleden kon ik het me nog niet voorstellen dat ik ooit zo trots zou zijn om mama genoemd te worden, laat staan dat ik het leuk zou vinden. Maar als een pauw, een mama-pauw welteverstaan, zo trots was ik terwijl ik over zijn blonde haartjes streek en zei: ”Ja, ik ben mam-mam”.

Daarnaast besefte ik dat we over twee dagen de 9 maanden mijlpaal hebben bereikt. Dat betekent dus dat ik officieel ontzwangerd ben, maar zo voelt het absoluut niet. Ik ben af en toe nog een emotioneel wrak en pink bij elke aflevering babyboom weer een traantje weg. Ik merk ook dat er een mama-beer is ontwaakt in mij, ik heb nog nooit zo de behoefte gehad om iets met hand en tand te verdedigen. Ik verlies misschien geen haren meer maar ben toch voorgoed veranderd. En om deze mijlpaal te vieren heb ik een prachtige cadeau gekregen: de eerste keer dat mijn kleine man het woordje mam-mam prevelde.