Het wordt steeds leuker

Vandaag de verplichte gang naar het cb gemaakt. Onze vriend is weer goed gegroeid en nu 73.1 cm en 8885 gr waarbij hij heerlijk gemiddeld scoort . Alles is weer nagekeken en Kas voldoet gelukkig aan de eisen van een standaard baby.

En terwijl hij daar zo zat, in zijn luiertje op dat foeilelijke plastic aankleedkussen, kon ik hem eens goed bewonderen. Hij was allang niet meer het scharminkeltje dat hij was bij zijn geboorte. Ondertussen heeft hij lekkere bolle wangetjes en een beetje spek op de armpjes en beentjes. En nu we eindelijk mogen genieten van het zonnetje, heeft ons eigen sneeuwwitje ook een gezonde blos op de wangen. Met die grote blauwe oogjes bekeek hij iedereen die langs kwam, inclusief de kleine baby van amper  twee maandjes oud, die ontevreden op het kussentje naast hem lag mopperen. Het is bijna niet te geloven dat wij er precies zo bij zaten een half jaar geleden en dat ons zoontje ooit zo klein is geweest. Soms mis ik die heerlijke babygeur wel, die onmiskenbare zoete geur vermengt met klein beetje zurige melk, die heel af en toe vluchtig weer voorbij komt, om dan net zo snel weer te verdwijnen. En soms mis ik die momentjes dat ik hem in mijn armen hield en hij zo zoet bij mij in slaap viel.

Maar toch moet ik bekennen dat ik het steeds leuker vind en dat ik het heerlijk vind om zijn persoonlijkheid te ontdekken. Het is echt een clown, een grappenmaker die met alles en iedereen meelacht, gewoon om het lachen.  Als er iemand kucht, kucht hij vrolijk mee en hij brabbelt er op los. Het is een echt boef die soms met een grijns op zijn gezicht aan mijn haren trekt en heel hard moet lachen als ik dan auw roep. Een boef die ’s avonds net zo lang met zijn speentje langs de rails slaat, tot ik zijn kamertje op kom. Iets wat me altijd doet denken aan echte criminelen die een tinnen bekertje langs de tralies laten ratelen.  Het is ook echt een vrouwenkind, een kleine charmeur die mama, oma’s en de buurvrouw in de palm van zijn hand heeft. En wat vind hij het prachtig om mij een stukje liga in de mond te proppen, een vies afgesabbeld stukje liga waarvan ik als een boer met kiespijn zeg: “Hmmm, lekker hapje hoor”. Maar bovenal is het een echte vent, hoe harder hoe beter. Met de pollepel op tafel slaan, stoeien met papa, paardjerijden op de knieën, het maakt niet uit als het maar heel hard gaat.

En hoewel ik die kleine newborn baby af en toe best mis, krijg ik er steeds zoveel leuks voor terug. Ja, ik kan oprecht zeggen: 'Het wordt steeds leuker!'.