Mama, laat me niet alleen!

Twee grote rode waterige oogjes staren me aan vanachter de houten witte tralies en een klein vuistje grijpt stevig mijn wijsvinger vast. Een zucht van verlichting klinkt er door het kinderkamertje. Een universele zucht die alle mama’s in de wereld herkennen, een zucht die zegt: “Gelukkig, je bent er nog”. En zo zitten we eventjes met zijn tweeën, ik op mijn hurken naast het ledikantje, tot de ademhaling weer wat rustiger is, het hartje iets minder snel klopt en de oogjes steeds verder naar beneden zakken.

Maar als ik dan opsta en zachtjes een kus op zijn voorhoofd druk, hoorde ik hem weer paniekerige adem teugen nemen. “Oh nee” zie ik hem denken “Nu gaat ze weer weg!” . En zodra ik een stap richting de deur zet, gaat de sirene af. Of naja, het begint met een kreet gevolgd door een oorverdovende stilte. Een stilte waarvan de lengte aangeeft hoe ernstig het vanavond wordt en waarbij geldt; hoe langer, hoe erger.

De grote verlatingsangst heeft zijn intrede gedaan. Vooral ’s avonds is het erg en mijn moederhart steekt elke keer een klein beetje als ik hem paniekerig “mam-mam” over de babyfoon hoor roepen. Dus daar zat ik weer vanavond. In de deuropening met mijn mobiel in de hand, de ene naar de andere sudoku op te lossen, terwijl kleine vriend zich overdwars in bed wurmde zodat hij mij kon blijven volgen.

Ik schijn als kind heel erg last te hebben gehad van verlatingsangst, waarbij mijn ouders mijn handje vasthielden tot ik sliep en vervolgens op handen en voeten achterwaarts de kamer uitkropen. Ze hadden van alles geprobeerd en vele barbies belooft, maar ik was volhardend en mijn ijzeren greep rond de kolenschop die doorgaat als hand van mijn vader, kon met geen breekijzer verbroken worden.

Tot ze op een dag een mysterieuze dame hadden uitgenodigd om samen aan het probleem te werken. Deze mevrouw heeft een uurtje alleen met mij gepraat en sindsdien was ik over de ergste verlatingsangst heen. Althans, zo is de overleving.

Hoe ik zelf deze fase ga aanpakken ben ik nog niet uit. Maar als zoonlief zo erg wordt als ik schijnbaar ben geweest, moet ik toch maar eens gaan googelen of deze mevrouw haar werkzaamheden nog steeds uitvoert.